Հայրերի կենցաղավարության մասին

Ոմանք մեզ պատմեցին մի եպիսկոպոսի մասին, թե մի անգամ կիրակի օրով նա գնաց գյուղ և իր ընկերներին ասաց. «Կանչե՛ք այս գյուղի երեցին, որ գա և պատարագ մատուցի»: Եվ գտնելով քահանա­յին` բերեցին նրա մոտ, որը գեղջուկ էր՝ անբիծ ու ուղղամիտ: Եպիս­կոպոսն ասաց նրան. «Մատուցի՛ր մեզ այսօր Քրիստոսի խորհուրդը», և նա իսկույն պատրաստվեց կատարել Պատարագը: Եվ եպիսկոպո­սը տեսավ, որ երբ քահանան կանգնեց Սուրբ Սեղանի մոտ, ամբողջո­վին հուր դարձավ, և հրի մեջ կանգնած էր ու չէր բոցակիզվում: Երբ քահանան կատարեց անարյուն խորհուրդը, եպիսկոպոսը, վերցնելով նրան, մտավ սարկավագանոցը և ասաց նրան. «Աստծո արժանի՛ ծա­ռա, օրհնի՛ր ինձ»: Իսկ նա ասաց. «Դո՛ւ օրհնիր ինձ, որովհետև քոնն է իշխանությունն ինձ օրհնելու, օրհնո՛ղդ իմ»: Եպիսկոպոսն ասաց. «Ես չեմ կարող օրհնել մի մարդու, ով հուր է և ընծայման ժամին հրի մեջ է կանգնում, քանզի «օրհնողն ավելի բարձր է, քան օրհնվողը», ինչպես գրված է (Եբր. Է 7)»: Քահանան եպիսկոպոսին հեզաբար ասաց. «Թո­ղությո՛ւն տուր, տե՛ր, մի՞թե հնարավոր է, որ քահանան Քրիստոսի Մարմինն ու Արյունը ընծայաբերելիս, աստվածային հրի մեջ չկանգ­նի»: Երբ այս լսեց եպիսկոպոսը, զարմացավ նրա սրբության և արդա­րության վրա:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016