Հեծանիվը

Վաղ առավոտյան` մթնշաղին, մի երիտասարդ իր հեծանիվն է կարգի բերում: Հիսուս մոտենում է նրան ու հարցնում.

- Այդ ի՞նչ ես անում.

Երիտասարդն առանց ուշադրություն դարձնելու պատասխանում է.

- Երեկ հանդիպեցի մի մարզիկի, ով ասաց, թե ինքը «ես»-ի վարպետ է, «ես»-ի մասնագետ, բարեհաջող կերպով մարդկանց «ես»-ն է մարզում ու ինձ մի լավ խորհուրդ տվեց, որ վաղ առավոտյան հեծանվով արագ գնամ-հասնեմ ուխտատեղի, ուր Սբ. Զատկի կապակցությամբ մեծ միջոցառում է լինելու: Ինչպե՞ս գլխի չէի ընկել, բոլորից շուտ կհասնեմ. այնքան շատ բան կա անելու միջոցառման համար: Քրիստոնեական ծառայությունն ինձ համար շատ կարևոր է, ինչքան շատ բան կարողանամ անել, այնքան լավ, ինչքան շատ հոգևոր փորձառություն ձեռք բերեմ, այնքան լավ: Ես չեմ կարող հենց այնպես ապրել, ես պետք է հնարավորինս արագ ու շատ գործեմ: Իսկ այժմ ժամանակ չկա, պետք է գնամ:

Երիտասարդն արագ նստում է իր հեծանիվը և սլանում դեպի ուխտատեղի: Քանի որ դեռ ամբողջովին չէր լուսացել և լավ չէր երևում ճանապարհը, ընկնում է մի մեծ փոսի մեջ:

Փոքր-ինչ անց ցավից տնքալով կանգնում է ու նայում վերև, արդեն ամբողջովին լուսաբաց էր և նկատում է մարզիկին, որ փոսի եզրից իրեն է նայում:

- Շատ եմ ցավում, բայց դու մի մեծ փոսի մեջ ես ընկել ու ինքնուրույն չես կարող դուրս գալ այս փոսից, ինչ արած, այստեղ էլ կմնաս և ո՛չ ուխտատեղի կհասնես, ո՛չ էլ այստեղից այլևս դուրս կգաս, իսկ ես չեմ կարող օգնել, պետք է շտապեմ, դեռ շատ մարդկանց խորհուրդներ պետք է տամ,-ասում է մարզիկն ու անհետանում:

Երիտասարդը շատ է տխրում, անդադար փորձեր կատարում փոսից դուրս գալու համար, սակայն ապարդյուն, քանի որ այն բավականին խորն է լինում:

Այդ պահին կրկին նայում է դեպի վեր ու Հիսուսին տեսնում:

Հիսուս հարցնում է` մի պարան երկարելով դեպի երիտասարդը.

- Այդ ի՞նչ ես անում.

- Տե՛ր, այդ Դու էիր վաղ առավոտյան ինձ հարցնում, թե ինչ եմ անում: Ների՛ր ինձ. չճանաչեցի Քեզ... շատ էի զբաղված...

Երբեմն քրիստոնյաները չափից ավելի տարվում են հոգևոր փորձառություն ձեռք բերելու, քրիստոնեական ծառայություն իրագործելու համար` մոռանալով, որ Հիսուս ասում է, թե եղեք կատարյալ, ինչպես Ձեր Երկնավոր Հայրն է կատարյալ և մարդուց կատարյալ գործեր ու ծառայություն չի պահանջում, այլ կամենում է, որ մարդ իր հոգևոր էությունը կատարյալ դարձնի:

Իսկ սատանան աշխատում է մարդուն գցել մեղքի մեջ, մանավանդ քրիստոնեական մեծ տոների հիշատակության ժամանակ, որպեսզի մարդուն, մանավանդ նրան, ով ձգտում է կատարյալ գործեր անել, ավելի դատապարտի ու անարժան համարի ու հուսալքության մատնի: Քրիստոսի համար ավելի կարևոր ենք հենց ինքներս` մենք, քան մեր ծրագրավորված գործերն ու նպատակները: Ի՞նչ արժեք ունի, եթե ամբողջ աշխարհը շահենք, բայց մեր անձը կորցնենք...

Հովհաննես Մանուկյան