Հոգևոր աչքերը

Այսօր մի տարեց կին էր եկել խոստովանության:

- Ի՞նչ մեղքեր ունես,- հարցնում եմ:

- Առանձնապես մեղքեր չունեմ:

- Քանի՞ անգամ ես եկեղեցում լինում:

- Դե, տարին երկու-երեք անգամ:

- Իսկ եթե աշակերտը տարին երկու-երեք անգամ գնա դպրոց, տասը տարի էլ այբբենարանով անցնի, միևնույն է, ոչինչ չի իմանա: Այդպես էլ դու չես տեսնում մեղքերդ: Նայի՛ր, մարդ կա՞ եկեղեցում:

- Այո, շատ մարդ կա:

Ձեռքերով փակեցի նրա աչքերը.

- Իսկ հիմա նրանց տեսնո՞ւմ ես:

- Ոչ, չեմ տեսնում:

- Ինչո՞ւ:

- Որովհետև ձեռքերով աչքերս փակել եք:

- Բայց եկեղեցում մարդ կա՞:

- Այո, ուղղակի ես նրանց չեմ տեսնում:

- Ճիշտ այդպես էլ մեղքերդ չես տեսնում և զգում, որովհետև հոգևոր աչքերդ փակ են:

Շատերը հոգով մեռած են: Ինչո՞ւ: Մշտական կրքերի ու մեղքերի պատճառով: Եկեղեցի չենք հաճախում, Աստծուն չենք աղոթում: Խրվել ենք մեղքերի մեջ ու սրտով չենք զգում դրանք:

Սուրբ հայրերն ասում են, որ մարդը սկսում է հոգևոր կյանքով ապրել միայն այն ժամանակ, երբ նրա հոգևոր աչքերը բացվում են: Նա բազում մեղքեր է տեսնում իր հոգում: Հենց դա ապաշխարության սկիզբն է:

 

Ծայրագույն վարդապետ Ամվրոսի (Յուրասով)

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի