Կղզում

Մի ամայի կղզում երեք ճգնավոր էին ապրում և իրենց մոտ Սուրբ Երրորդությունը պատկերող մի սրբապատկեր ունեին: Նրանք հասարակ, անուս մարդիկ էին և իրենց սրբապատկերի առջև էլ իրենց հորինած պարզ աղոթքն էին ասում. «Դուք երեքն եք, մենք էլ երեքն եք, Տեր ողորմյա մեզ»: Այդպես էլ մշտապես միևնույն կերպ էին աղոթում:

Ահա մի օր էլ նրանց կղզուն մի նավակ մոտեցավ, որում նաև հոգևորականներ կային: Նրանք ասացին ծերունիներին, որ լսել են, թե այդ կղզում սրբեր են ապրում:

- Սրբե՞ր,- զարմացան ծերունիները,- ոչ, այստեղ միայն երեքս ենք ապրում: Շատ տարիներ առաջ, նավաբեկության ժամանակ խոսք տվեցինք Աստծուն, որ եթե փրկվենք, ապա մինչև կյանքի վերջ կապրենք այնտեղ, որտեղ կհայտնվենք: Եվ ահա, արդեն չենք էլ հիշում, թե քանի տարի ենք այստեղ:

- Պարզ է,- ասացին հոգևորականները,- իսկ ինչպե՞ս եք աղոթում:

- Ուրիշ աղոթք չգիտենք, բացի «Դուք երեքն եք, մենք էլ երեքն եք, Տեր ողորմյա մեզ»:

- Չէ՛, եղբա՛յր, այդպես ճիշտ չէ, ահա, թե ինչպես է պետք աղոթել,- ասացին հոգևորականներն ու «Հայր մեր»-ը սովորեցնելուց հետո ետ լողացին դեպի իրենց նավը: Երբ արդեն հասել էին նավին՝ հանկարծ տեսան, որ երեք ծերունիները ծովի վրայով դեպի իրենց են վազում՝ բղավելով.

- Սպասե՛ք, սպասե՛ք, մոռացանք ձեր աղոթքի վերջին տողերը:

Ապշած հոգևորականները միայն կարողացան ասել.

- Աղոթեք, ինչպես որ գիտեք: Մենք այդքան աղոթքներ գիտենք, սակայն ձեր սրտերի մաքրությունը չունենք, որ կարողանանք ջրերի վրայով վազել:

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի