Գրքեր

Լեզվի մասին

1. Լեզվիդ պահպանություն արա ու մի բազմապատկիր խոսքերդ: Ով խոսքերն է բազմապատկում, նա չի կարող մեղքից զերծ մնալ (Անտոն Անապատական):

2. Շատախոսությունը կհեռացնի քեզանից Աստծո Հոգին (Անտոն Անապատական):

3. Բարկացած մի խոսիր, ձայնդ մի բարձրացրու, մի ճչա ու մի խոսիր արագարագ (Անտոն Անապատական):

4. Շրթունքներդ թող միշտ ճշմարտությունն ասեն (Անտոն Անապատական):

5. Բարի գործերի մասին, որ ուզում ես կատարել, երբեք մի ասա, կատարիր այն՝ նախապես չխոսելով դրա մասին (Անտոն Անապատական):

6. Մի բազմապատկիր խոսքերդ, շատախոսությունը հեռացնում է քեզ Աստծուց (Անտոն Անապատական):

7. Իմաստուն եղիր, լռությամբ փակիր քեզ զրպարտողի բերանը (Անտոն Անապատական):

8. Չար զրույցների սովորույթը ճանապարհ է չար գործերի (Անտոն Անապատական):

9. Լռիր, երբ տեսնում ես, որ խոսքերիդ ուշադրություն չեն դարձնում (Անտոն Անապատական):

10. Լռությունը մեր Տիրոջ ընդօրինակումն է (Անտոն Անապատական):

11.Երբ ճանապարհորդում ես եղբայրների հետ, մի փոքր առանձնացիր նրանցից, որպեսզի պահպանես լռությունը (Անտոն Անապատական):

12. Փախիր լեզվի պատերազմից (Անտոն Անապատական):

13. Երբ նստած ես եղբայրների հետ, շատ մի խոսիր, իսկ երբ նրանց ինչ որ բան ես ուզում հարցնել, ապա հարցրու կարճ և խոնարհաբար (Անտոն Անապատական):

14. Քո խոսակցության առարկան միշտ թող լինեն Աստծո բարերարությունները, դրանով դու Նրա կողմից կարժանանաս ավելի մեծ օրհնությունների (Անտոն Անապատական):

15. Եկեղեցում էլ երբեք չխոսես (Անտոն Անապատական):

16. Բարի խոսքը արծաթ է, իսկ լռությունը՝ ոսկի (Եփրեմ Ասորի):

17. Վախեցիր դատարկախոսություննից, ինչպես կվախենաս վայրի գազաններից ու գիշատիչ թռչուններից: Քանզի վերջիններիս նման այն ոչնչացնում է սուրբ կյանքի արդյունքները (Եփրեմ Ասորի):

18. Այգին առանց ցանկապատի ոտնատակ կլինի ու կամայանա: Եվ ով որ իր շրթունքները չպահի, կոչնչացնի առաքինության պտուղները (Եփրեմ Ասորի):

19. Լավ է քնել, քան թե ժամանակն անցկացնել դատարկախոսությամբ (Եվագր Պոնտացի):

20. Սովորեցրու լեզվիդ խոսել այն, ինչ սրտումդ է (Հայր Պիմեն):

21. Եթե մարդ հիշի Ս. Գրքի խրատը. «Քո խոսքով կարդարանաս և քո խոսքով կդատապարտվես», ապա կգերադասի լռել (Հայր Պիմեն):

22. Կան մարդիկ, որոնք կարծես թե լռում են, բայց սրտում դատում են մյուսներին: Այդպիսիները շատախոսներ են: Իսկ ոմանք առավոտից մինչև երեկո խոսում են, բայց իրականում լռում են, որովհետև ոչ մի բան առանց օգուտի չեն ասում (Հայր Պիմեն):

23. Ինչ դժվարության մեջ էլ որ ընկնես, հաղթանակն այնտեղ լռությունն է (Հայր Պիմեն):

24. Լեզուն մարդու ամենաօրհնված և ամենավնասակար անդամն է, քանի որ միայն մեկ հատիկ խոնարհ խոսքը կարող է մեղմել բարկությունը, իսկ կոպիտը՝ կատաղության հասցնել (Մակար Մեծ):

25. Չար խոսքը նույնիսկ բարիներին է չարացնում, իսկ բարի խոսքը չարերին էլ է բարիացնում (Մակար Մեծ):

26. Պահիր լեզուդ, քանի որ հաճախ արտաբերում է այն, ինչ ավելի լավ կլիներ թաքցնել (Նեղոս Սինայեցի):

27. Ով փախչում է մեղավորին չարախոսող լեզվից, ինքը նույնպես կխուսափի չարախոսության ախտից (Նեղոս Սինայեցի):

28. Աստծո հետ շատ խոսիր, մարդկանց հետ՝ քիչ (Նեղոս Սինայեցի):

29. Լռությունը հոգու մաքրման սկիզբն է (Բարսեղ Կեսարացի):

30. Ավելի լավ է քո մասին վատը լսես, քան՝ վատը խոսես ուրիշի մասին (Գրիգոր Աստվածաբան):

31. Սովորաբար նրանք են լավ խոսում, ովքեր ավելի քիչ են խոսում (Գրիգոր Աստվածաբան):

32. Ավելի լավ է շատ լսես, քան խոսես: Շատախոսության պատճառով մեղքից չես խուսափի (Գրիգոր Աստվածաբան):

33. Խոսիր այն ժամանակ, երբ լռությունը տհաճ է (Գրիգոր Աստվածաբան):

34. Որտեղ առատ են խոսքերը, այնտեղ սովորաբար շատ են նաև մեղքերը (Գրիգոր Աստվածաբան):

35. Ծանր է, երբ շրթունքների վրա սրբություն է, իսկ սրտում անօրենություն է և չարություն (Աբբա Եսայի):

36. Սուրբ մարդիկ սովորաբար սուրբ բաներից են խոսում (Աբբա Եսայի):

37. Սիրիր ավելի լռել, քան խոսել. լռությունից միտքը կենտրոնանում է ինքն իր մեջ, իսկ շատախոսությունից այն ցրվում է (Աբբա Եսայի):

38. Լեզվի զսպվածությունը մարդու իմաստության նշան է (Աբբա Եսայի):

39. Գերադասիր լռել, քան՝ խոսել: Քանզի լռելը հավաքում է, իսկ շատախոսությունը՝ շռայլում (Աբբա Եսայի):

40. Լեզվի սանձերը թուլացնողը ցույց է տալիս, որ ինքը հեռու է առաքինություններից (Աբբա Եսայի):

41. Իմաստությունն այն չէ, որ խոսես, այլ որ իմանաս՝ երբ խոսես (Աբբա Եսայի):

42. Եթե մեկն սկսի քեզ հետ անօգուտ բաների մասին խոսել, աշխատիր չլսել նրան, որպեսզի չվնասես հոգիդ: Վատ մի զգա, եթե նա վիրավորվի: Թույլ մի տուր, որ նա խոսքը շարունակի, ասա նրան. «Անձն իմ չի կարող տանել քո խոսքերը: Դադարիր այդ մասին խոսել, խնդրում եմ քեզ: Ես հին մարդուց ավելի ամուր չեմ, որին Աստված Իր ձեռքերով ստեղծեց, բայց նա չար զրույցով խաբվեց»: Փախիր հոգեվնաս զրույցներից, մի ցանկացիր ունկնդրել: Տես, եթե փախչում ես մարմնապես, ապա գաղտնապես էլ մի ցանկացիր իմանալ, թե ինչ էր ուզում ասել: Փախիր այնպես, որ իսկույն ևեթ մոռանաս այն ամենը, ինչը հասցրել էիր լսել: Եթե լսածներիցդ գեթ մի բան թույլ տաս հիշողությանդ մեջ մնա, այնժամ դևերը չեն կորցնի ընձեռված հնարավորությունը և կխոցեն քեզ: (Աբբա Եսայի):

43. Եթե իմ լռելը ձեզ օգուտ չի բերում, իմ խոսքերը նույնպես անօգուտ կլինեն (Հայր Պամբո):

44. Խոսելուց հետո ես հաճախ եմ զղջացել, բայց լռելուց՝ երբեք (Հայր Արսեն):

45. Տեսա շատերին, որոնք իրենց խոսքերի պատճառով ընկել են մեղքի մեջ, բայց լռելու պատճառով՝ գրեթե ոչ ոքի (Ամբրոսիոս):

46. Ինչպես բաղնիքում, երբ հաճախ են դռները բացվում, և գոլորշին դուրս է գալիս, այնպես էլ հոգին է, երբ մարդը ցանկանում է հաճախ խոսել, թեև բարի բան խոսելիս լինի, կորցնում է սեփական ջերմությունը՝ լեզվի դռների միջոցով: Գերադասելի է լռությունը՝ իմաստնագույն մտքերի մայրը (Աբբա Դիադոխ):

47. Պետք չէ վարդապետել ժամանակից շուտ, թե չէ ամբողջ կյանքում թերի կմնաս գիտությունից (Դիոնիսիոս Արիսպագացի):

48. Լռությունը իմաստնության պարիսպն է (Պետրոս Դամասկեցի):

49. Ճշմարտապես պահիր քեզ, որպեսզի քեզ համար մեծ ճգնություն և ժուժկալություն լինի հանապազ լուռ լինելը և չխոսել անգամ ամենափոքր բանի համար: Բայց եթե հարկավոր է խոսել, նախ փորձիր, Աստծո կամքն է լռե՞լը, թե՞ խոսելը: Եվ այսպես խոստովանի՛ր պատճառն Աստծո առաջ, թե՝ չեմ կամենում ըստ իմ կամքի կամ հեշտության խոսել, բայց գիտեմ, թե հիմա Աստծո կամքն ավելի խոսելն է, քան լռելը: Եվ ապա բանալ բերանն Աստծո խոսքով և խոսել, ինչպես վայել է Աստծո առաջ, երկյուղով, ահով, կատարյալ նվաստախոհությամբ և հեզությամբ: Եվ միշտ հեզ և խոնարհ բարք ունենալ՝ պատվելով բոլորին և հնազանդվելով նրանց:

Ճշմարտապես պահիր քեզ, որպեսզի այդպես պատահես մեկին, մեկ կամ երկու բան խոսես սիրո մասին և լռես: Եվ եթե նա քննի քեզ, պատասխանի՛ր նրան միայն այն, ինչ պետք է: Եթե վարդապետության մասին է խոսքը, որքան կարող ես, պահի՛ր քեզ, թե՝ տգետ եմ և անարժան, ապա բռնությամբ հազիվ խոսիր մի փոքր: Եվ այսպես, քննի՛ր քեզ առավոտյան ու երեկոյան և կարգ սահմանելով՝ շտկվիր: Եվ եթե գտնես, որ խոսեցիր ավելի, քան պետք էր, և ասացիր մեկին, թե ինչպես, ինչու կամ ինչ է այս բանը, աղոթի՛ր առ Տեր՝ հեծծելով և հառաչելով Նրա առաջ, և այսպես քեզ պատկերիր (Հայր Սրապիոն):

50. Հարց. -Հայր իմ, դու ասացիր, որ լռությունն ամեն դեպքում լավ է: Սակայն ինչ սկսել եմ այդպես վարվել, ինձ թվում է, թե ես ուղղակի ամոթխածությունից շփոթմունքս թաքցնելու համար եմ լռում և ավելի շատ վնասներ եմ կրում: Ո՞րն է ճիշտ:

Պատ. -Եթե դու լռում ես հանուն ճգնության, դա լավ է: Իսկ եթե լռում ես այլ պատրվակով, օրինակ, շփոթմունքդ թաքցնելու համար, ապա այս լռությունը վնասակար է (Բարսիլիսկոս Մեծ):

51. Հարց. - Ով սկսի չարախոսել դիմացինին, սակայն կեսից սթափվի, ի՞նչ պետք է անի:

Պատ. -Ով սկսի չարախոսել և սթափվի, պետք է անհապաղ դադարեցնի և փոխի զրույցի թեման: Խոսի հոգևոր բաներից: Սակայն այս զրույցն էլ թող չերկարացնի, որպեսզի շատախոսության պատճառով նորից չգործի չարախոսության մեղքը (Բարսիլիսկոս Մեծ):

52. Հարց. -Եթե ես չեմ ուզում եկեղեցում զրույցի բռնվել, սակայն որոշ վանականներ մոտենան ու ցանկանան զրուցել, ինչպե՞ս վարվել, որպեսզի իմ լռությունից չգայթակղվեն, չմտածեն, թե արհամարհում եմ իրենց:

Պատ. -Եթե նրանք սկսեն խոսել, պատասխանիր կարճ և կոնկրետ, և սա էլ ընդունիր ոչ այլ կերպ, քան որպես դատապարտություն (սեփական անձի) (Բարսիլիսկոս Մեծ):

53. Հարց. -Եթե այնպիսի զրույց է ընթանում, որը հոգեվնաս չէ, ինչպե՞ս վարվել. լռե՞լ, թե՞ մասնակցել:

Պատ. -Քանի դեռ քեզ հարց չեն տվել, լուռ մնա: Բայց եթե քեզ դիմեն, ապա խոնարհությամբ ու Աստծու երկյուղով պատասխանիր, ինչ գիտես: Մի գոռոզացիր, եթե քո ասածն ընդունեն, և ոչ էլ վշտացիր, եթե համամիտ չլինեն: Ուրեմն, դա է Աստծու կամքը: Եվ որպեսզի քեզ լռակյաց էլ չհամարեն, ասա՝ ինչ գիտես, սակայն՝ շատ սեղմ: Եվ սույնով կազատվես շատախոսությունից և ունայնամտությունից (Բարսիլիսկոս Մեծ):

54. Հարց. -Եթե այնպես պատահի, որ հայտնվեմ աշխարհիկ մարդկանց շրջապատում, իսկ նրանք սկսեն ունայնաբանել, ինչպե՞ս վարվեմ. մնա՞մ, թե՞ հեռանամ:

Պատ. -Եթե պատրաստված չես մնալու, ապա հեռացիր: Իսկ եթե հարմար պահ գտնես, մտքում աղոթիր նրանց համար, ոչ թե դատապարտելով նրանց, այլ քո տկարությունը գիտակցելով (Բարսիլիսկոս Մեծ):

55. Որքան միտքդ հեռանում է շատախոսությունից, այնքան պայծառանում է՝ իր մեջ ծագած խորհուրդները տարբերելու համար: Նույնիսկ շատ զորավոր խելք ունեցողները շատախոսության պատճառով կորցնում են այս կարևոր հատկությունը (Իսահակ Ասորի):

56. Հարկավոր է, որ խոսքդ խրատական լինի, որպեսզի թողնես լռությունդ (Աբբա Փաղաքիա):

57. Չարախոս հոգին եռաժանիք լեզու ունի, նախ ինքն իրեն է վնասում, հետո՝ լսողին, այնուհետև նրան, ում մասին չարախոսում է (Աբբա Փաղաքիա):

58. Միայն հոգևոր զրույցն է օգտակար ու գերադասելի լռությունից (Աբբա Փաղաքիա):

59. Պահիր լեզուդ, քանի որ կարող է կարճ ժամանակամիջոցում ցիրուցան անել բազում ջանքերիդ պտուղները (Հովհաննես Սանդուղք):

60. Ինչպե՞ս սանձել լեզուն: Առանձնությունը լեզուն սանձելու միջոց է («Հազար հարց» գրքից):

61. Պահի՛ր լեզուդ, երբ խորապես վիրավորված ես և կկանխես խռովությունն ու թշնամությունը («Վանական ուսմունք» գրքից):

62. Շրթունքները փակվում են մահվան հիշողությամբ, որ շատ կարևոր է և գնահատելի, քանի որ շատախոսությունը խլում է մարդուց հավիտենականության մասին միտքը («Վանական ուսմունք» գրքից):

63. Հոգով ու մարմնով ունայնախոսությանն ու զվարճությանը տրվողը շնացող է: Մարդահաճությունից դրդված դրանց մեջ գտնվողը կռապաշտ է (Հոգեշահ գրքերից):

64. Երանի թե շատ հաճախ լուռ մնացած և մարդկանց ընկերակցությունից խուսափած լինեի (Թովմաս Գեմբացի):

65. Եթե թույլ է տրվում և կարելի է խոսել, խոսիր օգտակար նյութերի մասին:

Եթե զրույցը հոգևորի շուրջն է, այն էլ՝ Աստծո կամքին հետամուտ և նույն երազանքով տոգորված մարդկանց հետ, շատ օգտակար է, քանզի մղում է կատարելության (Թովմաս Գեմբացի):

66. Ով որ հոգևոր կյանքով ապրելու ցանկություն ունի, պիտի Հիսուսի պես հեռանա ամբոխից:

Ոչ ոք զերծ չէ վտանգից, եթե չի սիրում մեկուսացումը: Ոչ ոք չի կարող չափավոր խոսել, եթե չգիտի կամովին լռել (Թովմաս Գեմբացի):

67. Եթե գիտես լուռ մնալ և համբերել, անկասկած Աստված քեզ պիտի օգնի (Թովմաս Գեմբացի):

68. Երբ առիթ է լինում գիտելիքներդ ցույց տալու, լռիր: Չգիտե՞ս ճշմարտությունն Աստծու Որդու մասին, Ում պետք է միշտ  ընդօրինակել: Որովհետև Նա խոսում էր ոչ թե Իրենից, այլ ասում էր այն, ինչ Աստված է տալիս յուրաքանչյուրի օգուտի համար: Թող Աստված պահպանի քեզ և զորություն տա՝ ամեն պատեհ առիթով ողջախոհությամբ լռել կարողանալու, և օրհնի քեզ, եթե հարկադրված լինես խոսել: Եվ թող ոչ մի կիրք չարթնանա հոգումդ: Քանզի սիրտդ դեռևս անտեղյակ է, որ շատախոսությունը պղծում է մարդուն, այլապես թույլ չէր տա հաճույք ստանալ շաղակրատանքից (Թովմաս Գեմբացի):

69. Կա մի ուրիշ տեսակի և շատ սոսկալի մարդասպանություն, որը կատարվում է լեզվով. Այս տեսակի մարդասպաններն իրենց ընկերներին են բամբասում, նախատում և զրպարտում, որոնց համար Դավիթ մարգարեն ասում է. «Իրենց լեզուները օձի պես սրեցին, իժի թույն կա նրանց շրթունքների տակ» (Սաղմ. 139:3): Վա՜յ այն մարդուն, որի դեմ կշարժվեն այս տեսակ թունալից լեզուներ, նա օրհասական վերք ստացող մեկի պես պիտի գալարվի, նրա աչքերը արցունքի և սիրտը վշտերի մեջ պիտի լողան. նա՝ այդ թունալի լեզուն, մահացու ցավերը միշտ կրել է տալիս, բայց չի սպանում միանգամից, այլ տևական տառապանքների է մատնում իր զոհին (Տեր Գաբրիել քահանա):

70. Սուրբ գրվածքների գիտությունն ու մխիթարությունն անտեսողները հաճախ ընկնում են բամբասանքի մեջ, որովհետև ոչ հոգևոր ճշմարտությունից խոսել գիտեն, ոչ էլ որևէ օգտակար մի բանից: Ամենքին անխտիր բամբասում են, որպեսզի ժամանակ անցկացնեն: Եթե նրանց մեջ գտնվի գրագետ և իմաստուն մեկը և սուրբգրային ինչ-որ բան ասի, ապա շուտ ձանձրանում են, դատում են՝ քթի տակ ծիծաղելով, խոսքը շուռ են տալիս և լռեցնում: Ուրախանում են, երբ ոմանք հանդգնում են ասել, թե բավական է, որքան վարդապետություն արեցիր, սպասիր ուրիշներն էլ խոսեն:  Եվ զարմանալու բան չկա, ովքեր սովոր են հաճույք ստանալ աղբի գարշահոտությունից, նրանք զզվում և խորշում են ծաղկի անուշահոտ բուրմունքից (Պողոս Պատրիարք):

71. Չկա ավելի իրավացի բամբասանք, քան երբ մեկը մտքում բամբասում է ինքն իրեն, որով և ազատվում է ընկերներին չարաչար բամբասելուց: Երբ կարողանում ես տեսնել քո թերությունները, ուրիշներինն այնքան էլ չի երևում (Պողոս Պատրիարք):

72. Գավազանի հարվածն այնքան չի ցավեցնում մարդուն, որքան լեզվի հարվածը: Թեկուզ լեզուն ոսկոր չունի, բայց ոսկոր է փշրում: Ինչպես որ կրակը ոչնչացնում է փայտը, այնպես էլ բամբասողի լեզուն՝ անմեղի ոսկորները: Ավելի շատ պետք է զգուշանալ խայթող լեզվից, քան կատաղի շան ժանիքներից (Պողոս Պատրիարք):

73. Եթե այն ամենը, ինչ խոսում է լեզուն, ձեռքը կատարի, շուտով նրա մատները կկոտրատվեն: Քանի որ լեզուն ոսկոր չունի, ինչքան որ կամենա՝ կխոսի և անվնաս կմնա, բայց ձեռքը, որ ոսկորներից է կազմված, երբ այդ ամենը անի՝ չարաչար կվնասվի (Պողոս Պատրիարք):

74. Հարկավոր է անարժան և անվայել խոսելուց զուսպ լինել, որպեսզի չդատապարտվես ըստ Տիրոջ վճռի. «Քո խոսքերով պիտի արդարանաս և քո խոսքերով պիտի դատապարտվես» (Պողոս Պատրիարք):

75. Չկա ավելի սուրբ լեզու, քան այն, որ գիտի վշտերի մեջ գոհություն հայտնել (Բարսեղ Մաշկևորցի):

76. Ստախոսությամբ բանսարկուի որդիներ չլինենք և բամբասանքներով Արքայությունից չտարագրվենք: Դատարկաբանությամբ մեր բերանները չպղծենք և անմտորեն ծաղրանքի չծառայենք (Սարգիս Շնորհալի):

77. Մինչև ե՞րբ պիտի անմտանանք, ասացեք խնդրեմ. մեր չարիքները բավական չե՞ն մեզ տանջելու համար, որ բամբասանքների վնասներն էլ ենք ավելացնում (Սարգիս Շնորհալի):

78. Եվ ի՞նչ ասենք նրանց մասին, ովքեր դատարկաբանելու և շատախոսելու համար են եկեղեցի հաճախում և, արտասվաթոր պաղատանքների և հաճոյական աղոթքների փոխարեն, որպես թե թատրոնում, կաքավների պես կարկաչում են ու չեն զարհուրում (Խոսրով Անձևացի):

79. Աղաչում ենք, որ ձեր շրթունքներին ու լեզվին դուռ և դռնապան դնեք, որպեսզի միայն օգտակար ու բարի խոսքերին ազատ ելք տան, իսկ չար, վնասակար և անօգուտ խոսքերը սրտի մեջ բանտարկեն՝ թույլ չտալով, որ միտքը չար մանուկներ ծնի, այլ մանավանդ՝ իր սաղմի մեջ պետք է խեղդել սատանայի սերմանածը (Ներսես Շնորհալի):

80. Թող ոչ ոք չբամբասի՝ ասածը ճիշտ լինի, թե՝ սխալ, ուր մնաց՝ դատարկ տեղը: Քանզի ի՞նչ օգուտ կբերես եղբորդ՝ ուրիշների մոտ նրան բամբասելով. քե՛զ վնասեցիր, և նա էլ ոչնչով չօգտվեց: Եթե ուզում ես օգտակար լինել նրան և քեզ, վարվի՛ր տերունական խրատի համաձայն, նրան սիրով հանդիմանի՛ր, ինչպես հիվանդ անդամին՝ սպեղանիով, նախ՝ առանձնաբար, եթե չանսա՝ երկու-երեք վկաների առջև, եթե նրանցից ևս չպատկառի և չուղղվի, եկեղեցու մե՛ջ ասա, և եթե եկեղեցու մեջ հրապարակորեն նախատվելով էլ չզղջա, այն ժամանակ իրավամբ թող քո կողմից համարվի և հռչակվի իբրև հեթանոս և մաքսավոր (Մաթտ.18:15 ) (Ներսես Շնորհալի):

81. Եվ արդ, թող ոչ ոք չվարժեցնի իր լեզուն զուր չարախոսության կամ ունայն անեծքի, անօգուտ կռիվների և վնասակար վիճաբանությունների մեջ հակառակորդին ընդդիմաբանելուն կամ վիճելիս աշխարհականների պես թշնամալից և անհարգալից խոսքերի բարբառմանը, որ վայել չէ սուրբերին:

...Նույնիսկ այնպիսին, որ գիտե իմաստնությամբ խոսել, շահավետ և օգտակար խոսքերը հաճախակի և անտեղի չպետք է արտաբերի, որպեսզի լսողները ձանձրանալով չնողկան, և բարի խոսքեր ատողները չնախատեն, այլ՝ սակավ, այն էլ՝ հեզությամբ և հանդիմանությամբ (Ներսես Շնորհալի):

82. Աղոթքի վայրում պետք չէ զրուցել, որովհետև սատանային է խոսակից նա, ով զրուցում է: Քանի որ մեր խոսակիցն այստեղ Աստված է, իսկ Նրան թողնել և ուրիշ մեկի հետ զրուցել պատշաճ չէ (Գրիգոր Տաթևացի):

83. Ի՞նչ է դուռը, եթե ոչ՝ քո բերանը, քանզի առաքյալն է ասում. «Դուք Աստծու տաճար եք» (Ա Կոր. 3:16): Եվ քո ներքին մարդը, փակելով դռները, որ քո բերանն է, թող մտնի այս տաճարը և սրբի այն բոլոր պղծություններից (Հակոբ Մծբնեցի):

Նյութերը վերցված են <<Խրատանի ապաշխարության>> գրքից:

28.10.14
ԲաԺանորդագրվել
Ընթերցել նաև
Օրհնությամբ ՝ ԱՀԹ Առաջնորդական Փոխանորդ Տ․ Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանի
Կայքի պատասխանատու՝ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյան
Կայքի հովանավոր՝ Անդրանիկ Բաբոյան
Web page developer A. Grigoryan
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի 2014թ․