Աբորտների սարսափելի մեղքը

- Հա՛յր, մի քառասնամյա տիկին, որ հասուն զավակների մայր է, հղիացել է և այժմ հղիության երրորդ ամսում է գտնվում: Նրա ամուսինը պնդում է, որ աբորտ անի, այլապես սպառնում է ամուսնալուծվել նրանից:

- Եթե այդ կինն աբորտ անի, ապա դրա համար կվճարեն նրա մյուս զավակները՝ հիվանդություններով և դժբախտ պատահարներով: Այսօր ծնողներն աբորտների միջոցով սպանում են իրենց երեխաներին և զրկվում են Աստծո օրհնությունից: Նախկինում, երբ երեխան հիվանդ էր ծնվում, ապա նրան մկրտում էին և նա մահանում էր որպես հրեշտակ: Եվ նրա անդրշիրիմյան ճակատագրի համար անհանգստանալու պատճառ չէր լինում: Ծնողներին էին մնում իրենց մյուս ամուր, առողջ երեխաները և Աստծո օրհնությունը: Իսկ այժմ, ամուր երեխաներին ծնողները սպանում են աբորտների միջոցով, իսկ հիվանդներին՝ ուժով փորձում են պահել այս կյանքում: Ծնողներն անգլիաներ ու ամերիկաներ են տանում իրենց հիվանդ երեխաներին, որպեսզի բուժեն:  Այսպիսով, սերնդեսերունդ երեխաներն ավելի ու ավելի անառողջ են ծնվում: Որովհետև եթե ծնողներին հաջողվի բուժել իրենց երեխաներին և նրանք չմահանան ու հետագայում ամուսնանան, ապա նրանցից ծնված երեխաները նույնպես կարող են անառողջ լինել: Տեսնո՞ւմ ես, թե ինչի է բերում այս ամենը: Իսկ եթե ծնողները ոչ թե մեկ, այլ մի քանի զավակ ծնեին, ապա ստիպված չէին լինի այդպես տանջվել՝ մի բժշկից մյուսն ու արտասահմաններ գնալով, որպեսզի երկարեցնեին հիվանդ երեխայի կյանքը: Հիվանդ երեխան Աստծո մոտ կգնար: Եվ կգնար որպես հրեշտակ:

- Հա՛յր, ես մի տեղ կարդացել եմ, որ ամեն տարի ամբողջ աշխարհում կատարվում է 50 միլիոն աբորտ*, որոնց ընթացքում էլ 200 հազար կին է մահանում:

- Ասում են, երեխաներին սպանում են, որովհետև իբրև թե, աշխարհում մարդականց թվի աճով պայմանավորված՝ ապրողներին սնունդն ու այլ անհրաժեշտ պարագաները չեն բավականացնի: Բայց չէ՞ որ այդքան ազատ տարածքներ կան, այդքան անտառներ, որ ներկայիս ժամանակակից տեխնիկական միջոցների շնորհիվ կարելի է վերածել ձիթենիների պուրակների և բաժանել կարիքավորներին: Եվ այս դեպքում վտանգ չկա, թե անտառահատումը կբերի թթվածնի անբավարարության, որովհետև այդ վայրի ծառերի փոխարեն կտնկվեն մշակելի ծառեր: Ամերիկայում այրում են ցորենը, իսկ այստեղ՝ Հունաստանում, մրգերն ու պտուղները հողի տակ են լցնում, որպեսզի դրանց գինը չընկնի: Իսկ միևնույն ժամանակ մարդիկ սովամահ են լինում Աֆրիկայում: Երբ Եթովպիայում սարսափելի երաշտ էր և մարդիկ մահանում էին հյուծվածությունից, ես խնդրեցի իմ ծանոթ նավատիրոջը, ով մարդկանց օգնում է նման դեպքերում, խնդրանքով դիմելու բոլոր նրանց, ովքեր պահում են մրգերն ու բանջարեղենը հողի տակ, որպեսզի անվճար բարձեն դրանք նավի վրա և ուղարկեն սովյալներին: Բայց որքան էլ խնդրեց՝ մերժում ստացավ:

Քանի՜ հազար մարդկային սաղմ է ամեն օր սպանվում: Աբորտը սարսափելի մեղք է: Աբորտը սպանություն է և ոչ թե ուղղակի սպանություն, այլ՝ շատ ծանր սպանություն, քանի որ սպանում են չմկրտված երեխաների: Ծնողները պետք է հասկանան, որ մարդկային կյանքը սկսվում է նրա բեղմնավորման պահից:

Մի գիշեր, Աստծո կամոք, ես մի սարսափելի տեսիլք տեսա: Դրանից հետո ես հասկացա, թե ինչ է աբորտը: Սուրբ Զատկի առաջին շաբաթվա երեքշաբթի գիշերն էր: Սովորության համաձայն, երկու մոմ վառեցի ու դրեցի պահածոյի երկու տուփերի մեջ: Սովորաբար այդ մոմերը վառն են մնում, երբ ես քնած եմ: Ես դրանք վառում եմ նրանց համար, ովքեր տառապում են մարմնապես և հոգևոր կերպով՝ թե՛ ողջերը և թե՛ ննջեցյալները: Եվ ահա, կեսգիշերին, երբ Հիսուսի աղոթքն էի ասում (Տեր Հիսուս Քրիստոս, Որդի Աստծո, ողորմյա ինձ մեղավորիս), ես տեսա մի մեծ, քարե ցանկապատով պատված արտ: Արտում ցորեն էր ցանված և ծիլերը նոր-նոր սկսել էին աճել: Ցանկապատի մյուս կողմում կանգած՝ ես մոմեր էի վառում մահացածների համար և դնում քարե պատի վրա: Ձախ կողմում մի անջուր ու անպտուղ տարածք էր երևում, որտեղ միայն քարե ապառաժներ էին: Այդ տեղանքն անդադար ցնցվում էր բարձր դղրդոցից, որում միաձուլվում էին հազարավոր հոգեցունց ու սիրտը ծվատող ճիչեր: Նույնիսկ ամենաանհոգի մարդը դա լսելով՝ չէր կարող անտարբեր մնալ: Տառապելով այդ ճիչերից և չհասկանալով, թե ինչ է կատարվում, ես մի ձայն լսեցի, որ ասում էր ինձ. «Արտը, որ ցանված է դեռ չհասկակալված ցորենով՝ այն ննջեցյալների հոգիների հանգստարանն է, որոնք հարություն են առնելու: Իսկ այն վայրում, որը ցնցվում ու դողում է հոգեցունց ճիչերից, այն երեխաների հոգիներն են գտնվում, որ սպանվել են աբորտների միջոցով»: Այսպիսի բան վերապրելով, ես ուշքի չէի գալիս այն ահավոր ցավից, որ ապրեցի այդ երեխաների հոգիների համար: Եվ արդեն պառկել, հանգստանալ էլ չէի կարող, չնայած որ շատ հոգնած էի:

- Հա՛յր, իսկ կարելի՞ է արդյոք, ինչ-որ միջոցներ ձեռնարկել, որպեսզի աբորտներն օրինականացնող օրենքն անուժ ճանաչվի:

- Կարելի է, բայց անհրաժեշտ է, որ պետությունը, Եկեղեցին տեղից շարժվեն, որպեսզի մարդիկ իմանան այն հետևանքների մասին, որոնց կհանգեցնի ծնելիության անբավարարությունը: Հոգևորականները պետք է բացատրեն մարդկանց, որ աբորտների մասին օրենքը հակասում է Ավետարանական պատգամներին: Բժիշներն իրենց հերթին պետք է խոսեն այն վտանգների մասին, որոնց ենթարկվում է աբորտ անող կինը: Տե՛ս, եվրոպացիները դաստիարակություն ունենալով, ժառանգաբար փոխանցել են իրենց երեխաներին: Իսկ մենք, նախկինում Աստծո վախն ունենալով, կորցրել ենք այն և ապագա սերունդերին ոչինչ չենք թողել: Այդ պատճառով էլ մենք այժմ թույլատրում ենք աբորտները, օրինականացնում ենք քաղաքացիական ամուսնությունը…

Եթե Ավետարանական պատգամները մի հոգի է խախտում, ապա պատասխանատվությունն ընկնում է միայն նրա վրա: Սակայն, եթե Ավետարանի պատգամներին հակասող ինչ-որ բան դառնում է պետական օրենք, ապա Աստծո ցասումն ամբողջ ժողովրդի վրա է ընկնում՝ նրան դաստիարակելու համար:

 

* Այս խոսքերն արտասանվել են 1989թ.:

 

 

Պաիսիոս Աթոսացու «Ընտանեկան Կյանք» գրքից

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի

 

 

18.01.24
Օրհնությամբ ՝ ԱՀԹ Առաջնորդական Փոխանորդ Տ․ Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանի
Կայքի պատասխանատու՝ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյան
Կայքի հովանավոր՝ Անդրանիկ Բաբոյան
Web page developer A. Grigoryan
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի 2014թ․