Մի վանական եռանդով աղոթում էր՝ ասելով. «Տե՛ր Աստված, Դու համբերող ես ու ողորմած, արդ, ինչո՞ւ է հոգին փրկելն այդքան դժվար և ինչո՞ւ է դժոխքը մեղավորներով լի»: Երկար աղոթեց՝ այդ հարցը տալով: Եվ վերջապես Աստծո հրեշտակը հայտնվեց նրան ու ասաց.
- Գնա՛նք, ես քեզ ցույց կտամ այն ճանապարհները, որոնցով մարդիկ գնում են:
Նրանք դուրս ելան խցից և հրեշտակը ծերին անտառ տարավ:
- Տեսնո՞ւմ ես այն փայտահատին, որ փայտի ծանր կապոցը մեջքին դրած տանում է և չի ուզում գոնե մի քիչ պակասեցնել փայտերը, որպեսզի ավելի հեշտությամբ տանի,- հարցրեց հրեշտակը,- ճիշտ նույն կերպ էլ որոշ մարդիկ են իրենց մեղքերը տանում և չեն ցանկանում ապաշխարել:
Այնուհետև հրեշտակը մի ջրհոր ցույց տվեց ծերին.
- Տեսնո՞ւմ ես այն անմիտ մարդուն, որ մաղով է ջուրը վերցնում: Այդպես էլ մարդիկ են ապաշխարում: Ներման շնորհը ստանում են, հետո՝ կրկին մեղանչում, և շնորհը նրանցից հոսելով գնում է, ինչպես ջուրը՝ մաղի միջից:
Կրկին հրեշտակը մի մարդու ցույց տվեց ու ասաց.
- Նայի՛ր այս մեկին, որ ձիու առջևից լայնքով մի գերան է կապել ու փորձում է ուժով Աստծո տաճարը մտնել, սակայն գերանը խանգարում է: Այդպես էլ մարդիկ իրենց բարի գործերն են գործում՝ հպարտությամբ, առանց խոնարհության և դրանց գինը չիմանալով: Իսկ այժմ ինքդ մտածիր, դյուրի՞ն է արդյոք Աստծո համար այդպիսի մարդկանց փրկել՝ ողորմությունը արդարադատության հետ համատեղելով:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի