Հայրերից մեկը պատմեց, թե Թեսաղոնիկեում մի կուսանաց վանք կար: Այնտեղի կույսերից մեկը, բանսարկուից գրգռված, կամեցավ դուրս գալ վանքից: Սա ելնելով` ընկավ պոռնկության մեջ, հետո զղջալով բարերար Աստծո առաջ, Ով և աջակից եղավ նրան ապաշխարության համար, եկավ իր վանքում ապաշխարելու, սակայն դռան առջև ընկավ և վախճանվեց: Նրա վախճանը հայտնությամբ երևաց մի եպիսկոպոսի, որը տեսավ սուրբ հրեշտակներին, որ վերցրին նրա հոգին, և դևերին, որոնք հետապնդում էին և վիճաբանության մեջ էին հրեշտակների հետ` ասելով. «Մե՛րն է և մեզ ծառայեց այսքան ժամանակ»: Եվ երկար ժամեր վիճեցին սուրբ հրեշտակներն ու ասացին. «Ապաշխարեց», իսկ դևերն ասացին. «Չհասցրեց վանք մտնել, ինչպե՞ս եք ասում, թե ապաշխարեց»: Եվ հրեշտակներն ասացին. «Այն պահից ի վեր, երբ տեսավ Աստված սրա կամքն ու զղջումը, ընդունեց նրա ապաշխարությունը. իսկ նրա և ամենքի կենդանության տերն Աստված է»: Եվ դևերն այս խոսքերից ամոթահար` հեռացան: Տեսիլքը տեսնող սուրբ եպիսկոպոսը այս ամենը պատմեց ոմանց, որոնցից էլ մենք լսեցինք և պատմեցինք ձեզ: Այս իմանալով, եղբայրնե՛ր, նախ Աստծո օգնությամբ զգուշանանք մեր անձերի համար և թույլ չտանք որևէ խորհրդով մեղանչել, այլ ընդդիմանանք և մարտնչենք, մանավանդ` վանքերից դուրս չգանք, քանզի ուր ենք գնում` գիտենք, բայց ինչի մեջ ենք ընկնելու` չգիտենք:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի