Հայր Հովհաննես Կարճահասակի մասին հետևյալ պատմությու նը պատմեցին: Մի մանկամարդ աղջկա ծնողները վախճանվեցին, և նա որբ մնաց, իսկ նրա տունը Սկիտեի հայրերի իջևանատունը դարձավ: Որոշ ժամանակ աղջիկը հանդարտությամբ ապրում էր տանը և սպասարկում իջևանած եղբայրներին: Որոշ ժամանակ հետո աղջիկն սկսեց աղքատանալ, և նրան սկսեցին չար մարդիկ այցելել, տունը դարձավ պոռնկանոց, և ինքն էլ դարձավ պոռնիկ: Սկիտեի հայրերը, լսելով այս, խիստ տրտմեցին և հայր Հովհաննես Կարճահասակին ասացին. «Լսե՞լ ես, որ այն մեր քույրը բարի ընթացք չի բռնել. նա որքան կարող էր` իր սերը ցույց տվեց մեր նկատմամբ, հիմա էլ մե՛նք նրա հանդեպ մեր սերը ցույց տանք և մեր կարողության չափով օգնենք նրան: Այժմ դու նեղություն քաշի՛ր և գնա՛ նրա մոտ և քո իմաստությամբ, որ ունես Աստծուց, հորդորի՛ր նրան»: Եվ հայր Հովհաննեսը վեր կենալով գնաց նրա մոտ և դռնապան պառավին ասաց. «Հաղորդի՛ր իմ մասին քո տիկնոջը»: Իսկ նա նախատեց նրան և ասաց. «Դուք սկզբում կերաք նրա ունեցվածքը, և հիմա նա աղքատ է: Էլ ի՞նչ ես ուզում նրանից»: Ծերը նրան ասաց. «Գնա՛ և նրան ասա՛, որ ես մեծապես օգտակար կլինեմ նրան»: Իսկ երիտասարդները ծիծաղեցին նրա վրա ու ասացին. «Ի՞նչ կարող ես տալ նրան, որ ուզում ես տեսնել»: Եվ ծերն ասաց նրանց. «Դուք չգիտեք, թե ես ինչ եմ պատրաստվում տալ նրան»: Եվ պառավը, ներս մտնելով, հաղորդեց նրա մասին, իսկ աղջիկը մտածեց. «Այս կրոնավորները միշտ շրջում են կարմիր ծովի ափերին և մեծագին մարգարիտներ են գտնում այնտեղ»: Եվ աղջիկը վեր կացավ, զարդարեց իրեն ու պառավին ասաց. «Բե՛ր նրան ինձ մոտ»: Եվ ծերը ներս մտավ, նստեց նրա մոտ` մահճակալին, նայեց նրա երեսին և ասաց. «Ինչո՞ւ թողեցիր Հիսուս Քրիստոսին և այս խենեշ պղծությանը գնացիր»: Աղջիկը սոսկում ապրեց, երբ լսեց այդ խոս քը, իսկ հայր Հովհաննեսը, գլուխը խոնարհած, դառնապես լաց եղավ: Աղջիկը հարցրեց. «Ինչո՞ւ ես լալիս, ծե՛ր»: Իսկ նա դարձյալ նայեց նրան և խոնարհելով գլուխը՝ շարունակեց լաց լինել և ոչինչ չասաց: Հետո ասաց. «Տեսնում եմ` քո երեսի վրա դևեր են խաղում, և դրա համար եմ ողբում»: Աղջիկը, երբ լսեց այս, ասաց. «Ապաշխարության հնար կա՞, հա՛յր»: Ծերն ասաց. «Այո՛, դյուրավ կա»: Աղջիկն ասաց. «Տա՛ր ինձ` ուր կամենում ես»: Ծերն ասաց. «Գնա՛նք միասին»: Աղջիկը իսկույն հետևեց նրան, և ծերը խիստ հիացավ, որ նա ոչ մեկին ոչինչ չասաց և ոչ մի բան չվերցրեց տանից: Երբ անապատ հասան, մութն ընկավ: Ծերը փոքրինչ փորելով ավազը՝ սնար պատրաստեց նրա համար, և նրանից փոքրինչ հեռու՝ պատրաստեց և իր համար: Ապա խաչակնքեց նրան և ասաց. «Ննջի՛ր և հանգչի՛ր այդտեղ»: Ինքն էլ, կատարելով գիշերային աղոթքը, ննջեց: Կեսգիշերին ծերը մի մեծ լույս տեսավ, որը սյունի նման երկնքից իջել էր աղջկա վրա, և Աստծո հրեշտակներն այդ լույսով՝ իբրև ճանապարհով, ելնում էին վեր և իրենց հետ տանում էին նրա հոգին: Ծերը գնաց նրա մոտ, ոտքով խթեց նրան, որ արթնացնի, և տեսավ, որ մեռած է: Եվ գետին ընկնելով` ծերն աղաչեց Աստծուն, որ իրեն հայտնի նրա մասին: Ձայն եկավ երկնքից առ նա և ասաց. «Դրա մեկժամյա ապաշխարությունն առավել ընդունեցի, քան այլոց բազմաժամանակյա ապաշխարությունը, ովքեր այսպես ջերմորեն չապաշխարեցին»: Աղջկա անունը Պայեսիա էր: Այսպե՛ս պետք է սեր ցուցաբերել մերձավորի հանդեպ:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի