Ոմն իմաստասեր մեռնելիս իր որդուն ավանդեց իր ընկերոջը: Այս որդին, նրա տանը մեծանալով, մեղանչեց նրա կնոջ հետ, իսկ նա դուրս արեց նրան իր տանից, իսկ տղան աղաչեց, որ իրեն ապաշխարություն տա և տուն թողնի: Իմաստասերն ասաց. «Երեք տարի մերկ կնստես ջրի մեջ, ևս երեք տարի վարձ կտաս մարդկանց, որ քեզ անարգեն»: Եվ նա արեց այդպես և գնաց Աթենք: Այնտեղ իմաստասերների դռան մոտ նստած էր մեկը, որ բոլորին անարգում էր, ովքեր մտնում էին այնտեղ: Սա անարգեց և այս երիտասարդին, իսկ վերջինս սկսեց ծիծաղել: «Ինչո՞ւ ես ծիծաղում»,– հարցրեց անարգողը: Երիտասարդն ասաց. «Երեք տարի է` վարձ եմ տալիս, որ ինձ անարգեն, իսկ դու առանց վարձի անարգեցիր ինձ, դրա համար էլ ծիծաղում եմ»: Այդ դուռը Աստծո դուռն է, անարգողը` սատանան և ախտերը, իսկ քաղաքը Երկնային Երուսաղեմն է, և դժվար է այնտեղ մտնելը: Հայրերը բազում վշտերով և անարգանքներով մտան այնտեղ. մենք ևս պետք է այդպես վարվենք:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի