Պատասխան – Քանի որ առաքյալների ժամանակ հավատի գարունը նոր-նոր էր ծաղկել, և ամենքը լի էին Սուրբ Հոգով, նույն Շնորհով էին իրենց մտքերը շարադրում և ասում աղոթքներ, ինչպիսիք անհրաժեշտ ու պատշաճ էին թե՛ Պատարագի խորհրդին և թե՛ այլ սրբազնագործությունների: Բայց հետո, երբ մարդկանցից նվազեց այդ Շնորհների լուսափայլությունը, Եկեղեցու Սուրբ և հոգեկիր վարդապետներն արժանի համարված աղոթքները հետագայում մեզ ավանդեցին, ինչպես վկայում է նաև Սուրբ Ներսես Շնորհալին: