Պատասխան – Ամենից առաջ պետք է իմանալ ողջույնի մեկնությունը: Ում ողջույն է տրվում, դրանով վերջինիս համար Աստծուց խնդրվում է փրկության շնորհ և երկնային փառքի արժանի լինելու հնարավորություն: Այդ դեպքում ինչո՞ւ ճանապարհին ողջույն տալն արգելվեց: Որովհետև ճանապարհորդը, զբաղված լինելով, ողջույնի կարևորությունը չի կարող ընկալել և արժանի պատասխան տալ: Դրա համար Տերն ասաց. «Ճանապարհին որևէ մեկին ողջույն մի՛ տվեք»: Քրիստոս նաև ասաց. «Որ տուն մտնեք, նախ ողջույն տվե՛ք այդ տանը» (Մատթ. 10:12): Տուն ասելով հասկանում ենք Եկեղեցին, իսկ ճանապարհի վրա եղողը Եկեղեցուց դուրս գտնվողն է: Անշուշտ, այդպիսին արժանի չէ քրիստոնեական ողջույնի: Ուստի ասաց. «Ճանապարհին որևէ մեկին ողջույն մի՛ տվեք»:

Վերջապես հայտնի է, որ ճանապարհը երկրային է, որով, ինչպես գիտենք, ընթանում են աշխարհի հեշտությանն ու մեղքերին հետևողները: Վերջիններս ոչ միայն ողջույնի արժանի չեն, այլև այդպիսիներին արգելված է նույնիսկ ճանապարհորդության ժամանակ ընկերակցել: Նրանց մասին Սողոմոն Իմաստունն ասում է. «Ճանապարհ մի՛ գնա նրանց հետ, ոտքդ շեղի՛ր

նրանց շավիղներից» (Առակ. 1:15), քանզի այդպիսինները նման են ոտնակոխ աղբի և կավանման ցեխի: