Աստծու ողորմությամբ օրըստօրե ավելի ևս զորանալով` ամբողջովին փառավորվում է: Սակայն Ադոնիան, ցանկանալով կնության առնել սովնամցի Աբիսակին (նա Դավթին ծառայելու համար հատկացված կույսն էր և Դավթի մահվանից հետո որբևայրի էր մնացել), դիմում է Սողոմոնի մորը՝ Բերսաբեին` ասելով. «Քեզ հայտնի է, որ թագավորությունն իմն էր, և ամբողջ Իսրայելը ինձ էր թագավոր տեսնում, սակայն Աստված թագավորությունը եղբորս տվեց, այժմ աղաչում եմ, որ եղբորս հետ խոսես, գոնե Աբիսակին ինձ կնության տա»: Բերսաբեն, ընդառաջելով նրա խնդրանքին, գնում է թագավորի մոտ. Սողոմոնը, որպես հարգանքի նշան ոտքի կանգնելով, ընդառաջ է ելնում նրան և նստեցնում իր գահի աջ կողմում:

Բերսաբեն ասում է. «Փոքր խնդրանք ունեմ քեզ և հույս ունեմ, որ կկատարես», Սողոմոնը պատասխանում է. «Խոսի´ր, մա´յր իմ», և երբ տեղեկանում է խնդրանքին, մորը հարցնում է. «Ինչո՞ւ ես Աբիսակին խնդրում, թագավորությո´ւնս խնդրիր, որովհետև Ադոնիան իմ մեծ եղբայրն է, Աբիաթար քահանան և Հովաբ զորապետն արդեն նրա բարեկամներն են», և երդվում է, որ Ադոնիան այդ խնդրանքով իրեն հակառակ է խոսել և գործել, ուստի մարդ ուղարկելով` իսկույն սպանել է տալիս նրան:

Մտապահի´ր Աստծու դատաստանը. որովհետև (տե՛ս Լ հարցը) Նաթան մարգարեն արդեն իսկ վճռել էր, որ Դավթի տնից սուրը չպիտի պակասի, և ահա նրա երեք որդիները՝ նախ` Ամոնը, ապա` Աբիսողոմը, և այժմ` Ադոնիան, սպանվում են, և սա նրա համար, որպեսզի արդարություն իրագործվելով` ամեն մարդ երկյուղ ունենա:

Այս պարագայում մի´ կարծիր, որ Սողոմոնը, իր մոր խնդրանքը չկատարելուց բացի, անիրավությամբ և անգթությամբ սպանում է իր եղբորը: Ադոնիան չար դիտավորությամբ էր մտադրվել` Աբիսակին կնության վերցնելու, որպեսզի այդ արարքով գրգռի ժողովրդին, և Սողոմոնին թագավորական գահից գցի, սակայն Սողոմոնը, Աստծու հրամանով թագավոր լինելով, եղբորը սպանելու իրավունք ուներ, քանի որ նրա կյանքը աստվածային հրամաններին հակառակ էր:

Թեև Աբիաթար քահանան  Ադոնիային օգնելու և պաշտպանելու համար արժանի էր մահվան, սակայն տապանակին ծառայելով, ժամանակին Դավթի տառապանքներին և վշտերին մասնակից լինելով, չի ցանկանում սպանել նրան, այլ քահանայությունից զրկելով` աքսորում է իր ագարակ՝ Անաթովթ, և նրա փոխարեն Սադովկ քահանային է կարգում  իսրայելացիների քահանայապետ: Հովաբը Ադոնայի մահվան գույժը լսելուն պես փախչելով խորան է մտնում և սեղանի անկյունին ապավինում, որպեսզի մահվան պատժից  ազատվի:

Սողոմոնը, դա լսելով, Բանիա հազարապետին ուղարկում է, որ սպանի Հովաբին.  հիշյալ հազարապետը գնալով հրամայում է, որ նա դուրս գա, սակայն նա չի հնազանդվում և հանձն է առնում նույն սրբավայրում մեռնել, քան հնազանդվել: Երբ Սողոմոնը սա լսում է, հրամայում է նույն այդ սեղանի մոտ սպանել նրան` նրա իսկ  խոսքի համաձայն, և նրա փոխարեն զորքերի հրամանատար է կարգում հիշյալ Բանիային:

Խրա´տ ընդունիր. ինչպես  Հովաբն է առանց իրավունքի սրով սպանում Աբեններին և Ամեսայիին, ինքն էլ է սրից մահանում, որպեսզի արդարություն լինի: Թեպետ Հովաբը քաջ զորավար էր և պատերազմական արվեստին անչափ հմուտ, սակայն չար վարքի տեր լինելով, անգամ խորանին ապավինելով` չի կարողանում մահվանից ազատվել, քանի որ չար մարդը, ուր էլ  լինի և երբ էլ  լինի, պատժվում է:

Դարձյալ վերոհիշյալ Սեմեեի մինչ այդ անպատիժ մնալով` Սողոմոնը նրան կանչում և պատվիրում է, որ Երուսաղեմում տուն կառուցի և այնտեղ բնակվի, և Աստծու անունով  երդվելով` ավելացնում է. «Երուսաղեմից դուրս գաս, կմեռնես»: Սեմեեն նույնպես պատասխանում է. «Ինչպես որ հրամայեցիր, թող այդպես լինի», և բնակվում  է Երուսաղեմ քաղաքում: Սակայն երեք տարի հետո, երբ նրա երկու ծառաները փախչում են, և նա տեղեկանում է, որ Գեթ քաղաքում են, գնում գտնում է նրանց և փախստականներին հետ բերում:

Արդ, Սողոմոնը, լսելով, որ Սեմեեն Երուսաղեմից դուրս է եկել, նրան կանչելով` հարցնում է. «Աստծու անունով երդվեցիր Երուսաղեմից դուրս չգալ, ուրեմն ինչո՞ւ ուխտադրուժ եղար: Հորս հանդեպ կատարածդ չարություններիդ համար Աստված քեզ հատուցեց». սա ասելով` իսկույն հրամայում է նրան սպանել: Թեպետ Դավթի պատվիրանի համաձայն` Սողոմոնը պարտավոր էր սպանել Հովաբին և Սեմեեին, սակայն, այսուհանդերձ, համբերում է և խոհեմությամբ պատեհ ժամանակի սպանում է չարագործներին: