Թագավորում է նրա որդի Ռոբովամը, սակայն սա թագավորում է ոչ թե բոլոր իսրայելացիներին, այլ Հուդայի և Բենիամինի ցեղերին: Որովհետև երբ Սողոմոնը մահանում է, իսրայելացիները հավաքվում են Եփրեմի ցեղի երկրի Սիկիմ կոչվող վայրում, որպեսզի Ռոբովամին թագավոր կարգեն: Այդ ժողովին հրավիրում են նաև Հերոբովամին, որը Սողոմոնի երկյուղից Եգիպտոս էր փախել ու ապաստանել էր փարավոնի մոտ և Սոողոմոնի մահվան մասին լսելով` նորից վերադարձել  հայրենիք:

Արդ, Ռոբովամը նույնպես Սիկիմ է գնում, որպեսզի ժողովրդի ներկայությամբ հոր փոխարեն բոլոր իսրայելացիների թագավոր կարգվի: Սակայն ժողովրդի մեծամեծները Ռոբովամին առաջարկում են` ասելով. «Հայրդ մեզ վրա ծանր հարկեր էր դրել, դու թեթևացրո´ւ, որ մենք քեզ ծառայենք»: Սա երեք օր ժամանակ է խնդրում, որպեսզի պատասխանի, և երբ հոր ծերունի խորհրդականներին է հարցնում նրանք պատասխանում են. «Միառժամանակ ժողովրդի խնդրանքը կատարի´ր, որպեսզի միշտ քեզ ծառայեն»:

Ռոբովամը ժողովրդի այս պահանջի մասին իրեն հասակակից ընկերներից էլ է խորհուրդ հարցնում, որոնք ասում են, որ ժողովրդին պատասխանի հետևյալ կերպ. «Ճկույթս հորս մեջքից ավելի պինդ և ամուր է, եթե հայրս ձեզ վրա ծանր հարկ էր դրել, ես առավել ևս պիտի ծանրացնեմ, եթե նա ձեզ միայն գավազանով ծեծելով է կրթել, ես փշե գավազանով պիտի կրթեմ»: Երբ ժողովուրդը երրորդ օրը գալիս է Ռոբովամի մոտ, սա երիտասարդների խորհրդով խստությամբ է խոսում նրանց հետ, որոնք, արդեն իսկ դժգոհ լինելով, այսպիսի հակառակ խոսքեր լսելով, իրենց մեջ թաքցրած ապստամբությունն իսկույն բացահայտելով, ասում են. «Մենք Դավթի հետ բաժին չունենք, ուրեմն գնա´ և Դավթի տա´նը թագավորի´ր. իսրայելացինե´ր, վերադարձե´ք ձեր տեղը»: Այսպիսի ըմբոստ խոսքերից հետո մարդիկ ցրվում, վերադառնում են իրենց տուն:

Թեպետ Ռոբովամը ժողովրդի հետ խստությամբ խոսելու համար զղջում է, սակայն այլևս շատ առաջ գնալով` Ադոնիրամ անունով մի մարդու (որ պետական հարկերը հավաքող պաշտոնյան էր) ուղարկում է ժողովրդի մոտ, որ համոզիչ խոսքերով ապագա չարիքը կանխի: Սակայն նրանք, հիշյալ պաշտոնյային իսկույն քարկոծելով, սպանում են, քանի որ Ռոբովամի վրա բարկացած` ամբողջովին մերժում են Դավթի ցեղը: Ռոբովամը սա լսելուն պես երկյուղից խույս է տալիս Երուսաղեմ, որ իրեն էլ չսպանեն:

Այստեղ հարկ է նկատել, թե Սողոմոնը ժողովրդին կառավարելու համար որքան  խոհեմ, հմուտ և հեռատես էր, նրա որդի Ռոբովամը նույնքան տգետ, ապուշ և անխոհեմ է գտնվում: Քանի որ անխոհեմ երիտասարդների խորհուրդները լսելով` ցանկանում է բռնապետության և հարստահարության դրություն հաստատել, որով էլ տասը ցեղերին անհնազանդության և ապստամբության է մղում, քանի որ այդ տասը ցեղերը, Հերոբովամին հրավիրելով, իրենց  թագավոր են կարգում:

Այսպիսով, Ռոբովամը Երուսաղեմում թագավորում է միայն Հուդայի և Բենիամինի ցեղերի վրա: Քանի որ մի կողմից` Բենիամինի քաղաքները, իսկ մյուս կողմից` Հուդայի քաղաքները սահմանակից էին Եուսաղեմին, ուստի Բենիամինի ցեղն էլ է հնազանդվում Ռոբովամին, այսինքն` Դավթի տանը, որով էլ իրականանում է Աքիա մարգարեի պատգամը (տե՛ս ԽԶ հարցը), որ Հերոբովամին ասվել էր դեռ Սողոմոնի կենդանության օրոք:

Թեպետ Ռոբովամը երկու ցեղերի էր իշխում, բայց Հուդայի ցեղն  անչափ մարդաշատ և զորավոր լինելու համար Հուդայի թագավոր է կոչվում: Այդպիսով, այնուհետև Երուսաղեմի  բոլոր թագավորները նույն անունն են կրում: Նույնպես  և Հերոբովամը Իսրայելի թագավոր  է կոչվում, և այնուհետև տասը ցեղերին   իշխող թագավորները նույն անունով են ճամաչվում, որի համար էլ Հուդայի թագավորի հպատակները` Հուդայի ժողովուրդ, իսկ Իսրայելի թագավորի հպատակները Իսրայելի ժողովուրդ են անվանվում:

Ընթերցո´ղ, մտապահի´ր իսրայելացիների թշվառ վիճակը. քանի որ մեկ ազգի երկու թագավոր է իշխում, ժողովուրդն էլ երկու հակադիր մասերի է բաժանվում՝ գրեթե միշտ հակված ընդհարվելու: Ինչպես, օրինակ, Ռոբովամը Երուսաղեմում 180 հազար զորք է հավաքում, որ Հերոբովամի վրա հարձակվելով` իսրայելացիների ցեղերին իրեն հնազանդեցնի: Սակայն քանի որ Աստված էր հրամայել, որ Սողոմոնի թագավորությունը երկու մասի բաժանվի (տե´ս ԽԶ հարցը), այս է պատճառը, որ պատվիրում է Սամեա մարգարեին գնալ և Ռոբովամին հայտնել, որ Իսրայելի դեմ պատերազմ չմղի` հայտնելով, որ այդ բաժանումը Իր հրամանով է տեղի ունեցել:

Ռոբովամը, Աստծու հրամանին հնազանվելով, իսկույն հրաժարվում է Իսրայելի դեմ պատերազմելու մտքից և մտադրությունից, սրանով նա թեև միայն երկու ցեղերի է իշխում, սակայն Աստծու հրամանին հնազանդվելու համար  նրա թագավորությունը և՛ փառքով, և՛ ուժով օրըստօրե ծաղկում և զորանում է: Իսկ Հերոբովամը թեև Սիկիմն իր մայրաքաղաքն է դարձնում, սակայն Հուդայի թագավորից երկնչելով` Հորդանան գետի հակառակ ափին Փանուել բերդն է կառուցում և խիստ ամրացնում, որպեսզի անհրաժեշտության դեպքում իրեն ապաստարան լինի:

Դրանից բացի` Հերոբովամը, նկատի ունենալով, որ տաճարը Երուսաղեմում է կառուցվել և տապանակն էլ տաճարում է, և օրենքով զոհաբերությունների համար այլ տեղ սահմանված չէ, նաև հաշվի առնելով, որ բոլոր իսրայելացիները ըստ օրենքի պարտավոր են տարին  երեք անգամ Երուսաղեմ գնալ և տաճարում Աստծուն երկրպագել, մտածում է` ինչ-որ ձևով ժողովրդին արգելի Երուսաղեմ գնալ, որ Երուսաղեմ գնացող ժողովուրդը  թերևս չհորդորվի հարելու Հուդայի թագավորությանը:

Ուստի հիշյալ թագավորը իր նպատակին հասնելու համար երկու ոսկյա հորթ է պատրաստել տալիս, որոնցից մեկը` Դանում, իսկ մյուսը Բեթելում է կանգնեցնում: Քանի որ Դանը նրա իշխանության մի սահմանում էր, իսկ Բեթելը` մյուս ծայրում, ուստի պատվիրում է, որ երկրպագելու համար այլևս Երուսաղեմ չգնան, այլ վերոհիշյալ հորթերին երկրպագեն և զոհաբերություններ անեն, քանի որ ասում է. «Այս Աստվածներն են, որ ձեզ հանել են Եգիպտոսից»: Այսպիսով, ամբարիշտ թագավորը, Աստծուն ուրանալուց բացի, ջանում է ժողովրդին էլ կռապաշտության մղել: Դարձյալ, քանի որ, Մովսեսի պատվիրանի համաձայն, բոլոր քահանաները և ղևտացիներն աստվածային օրենքները  ժողովրդին ուսուցանելու համար իսրայելացիների բնակավայրերում իրենց բաժինն ունեին, Հերոբովամը այդ բոլոր պաշտոնյաներին արտաքսում է երկրից, որպեսզի չկարողանան ժողովրդին ուսուցանել և հաղորդել աստվածային հրամանները: Այն ժամանակ թշվառ քահանաները, անելանելի վիճակում հայտնվելով, իրենց կամքից անկախ, թողնում են հայրենի երկիրն ու ունեցվածքը և ապաստանում Հուդայի երկրում:

Հերոբովամը ոսկյա հորթերի գտնվելու վայրերում սեղաններ է կառուցում և ըստ կռապաշտների սովորության՝  բարձունքներում անտառ տնկելով` քահանաների և ղևտացիների փոխարեն այլ մարդիկ է կարգում, որպեսզի ժողովրդի` զոհ մատուցելու ժամանակ քահանայի պաշտոն կատարեն: Նույն ձևով էլ հրամայում է Հուդայի երկրի տոն օրերը, որոնք, ըստ օրենքի, Երուսաղեմում մեծ շուքով են նշվում, նույնատիպ հանդիսությամբ տոնել ճիշտ նույն օրերին, որպեսզի Իսրայելի ժողովուրդը այդ տոների առիթով Երուսաղեմ գնալու սովորությունից բացարձակապես հրաժարվի:

Արդարև, վերը հիշատակվածի նման և իր կարգադրությանը համապատասխան` տոնախմբության օրին, երբ Հերոբովամն անձամբ Բեթել է գնում և իր կառուցած սեղանին անձամբ զոհեր մատուցում, ահա Հուդայի երկրից մի մարգարե, Աստծու հրամանով գալով և դեմ հանդիման կանգնելով, ի լուր ժողովրդի` աներկյուղ հայտարարում է. «Սեղա՛ն, սեղա՛ն, ահա Դավթի ցեղից Հոսիա անունով մի զավակ պիտի ծնվի, որ կուռքերի քրմերին քեզ  պիտի զոհաբերի և նրանց ոսկորները պիտի այրի» (Գ Թագ. 13:2) (որոշակի ժամանակ անց սույն մարգարեությունը կատարվում է Հովսիա թագավորի ձեռքով, որը նույն այդ սեղանին այրում է կուռքերի քրմերի ոսկորները, ինչպես որ գրված է Դ Թագ. 23:15-ում):

Որպես սույն մարգարեությունը կատարվելու նշան` մարգարեն հայտնում է. «Սեղանը պիտի պատռվի և վրան եղող զոհը թափվի»: Հերոբովամը, որ ներկա էր, սա լսելով,  ձեռքը պարզում է, որ հրամայի բռնել նրան, և այդ պահին, ո˜վ հրաշք, ձեռքը գոսանում է, անկարող է լինում այն հետ տանելու, և սեղանն էլ ճեղքվելով`  ամբողջ զոհը թափվում է գետնին (Գ Թագ. ԺԳ 4,5):

Դու Հերոբովամի համառությո´ւնը տես. թեև հստակ հասկանում է, որ պատահածն իր անօրեն կյանքի համար Աստծուց պատիժ է, սակայն դրանից հրաժարվելու փոխարեն մարգարեին միայն խնդրում է, որ իր ձեռքը բուժելու համար Աստծուն աղաչի: Մարգարեն զիջում է, աղոթում Աստծուն, և թագավորի գոսացած ձեռքն իսկույն բժշկվում է: Իրոք,  Հերոբովամը ոչ միայն արժանի չէր գթության, այլև առավել խիստ պատուհասի էր արժանի, սակայն Աստված նրան հայտնում է Իր զորությունն ու գթությունը, որպեսզի նա իր վարքն ուղղի: