Նրա եղբայր Հովրամը: Քանի որ Ոքոզիան որդի չուներ, Աքաաբն իր կենդանության օրոք արդեն իսկ Հովրամին թագավորության տեղակալ էր կարգել: Ճշմարիտ է, որ Հովրամը, չընդունելով Բահաղ կուռքին, կործանում է կուռքին նվիրված սեղանները, որոնք Աքաաբն էր կառուցել, սակայն Աստծուն կատարյալ սրտով հնազանդություն էլ չի ցուցաբերում: Քանի որ իսրայելացիների` Երուսաղեմ չգնալու համար Հերոբովամի ձուլած ոսկե հորթերը չի վերացնում, որով էլ մասնակից է լինում նրա մեղքին:

Արդ, դեռևս հնուց մովաբացիների թագավորները Իսրայելին հարկ էին վճարում՝ տարին հարյուր հազար մաքի և նույնքան էլ խոյ, սակայն Աքաաբի մահանալուց հետո ապստամբում են և սովորական հարկը չեն վճարում: Ոքոզիան էլ մահանում է` նրանց պատժելու ժամանակ չունենալով: Այս իսկ պատճառով Հովրամը մովաբացիների դեմ հարձակվելու պատրաստություն է տեսնում և Հուդայի Հովսափաթ թագավորին նույնպես լուր է ուղարկում, որպեսզի միասին պատերազմեն: Հովսափաթը խոստանում է միանալ նրան, քանի որ բարեկամ էին: Սրանից բացի` Եդովմի թագավորն էլ, որը ենթարկվում էր Հովսափաթին, դրա համար նույնպես նրանց է միանում, և երեք թագավորներով և ահագին բազմությամբ մովաբացիների դեմ են շարժվում:

Սակայն երբ յոթ օր անապատով գնալով` ջուր չեն կարողանում գտնել, Հովրամը սկսում է գանգատվել, թե Աստված մովաբացիների ձեռքով կոտորելու համար է իրենց առաջնորդել այդ վայրերը: Իսկ Հովսափաթը, որն իր ամբողջ հույսը Աստծու օգնության վրա էր դրել, հարցնում է, թե արդյոք Աստծու մարգարեներից որևէ մեկը չկա այդ վայրերում, որպեսզի նրա միջոցով իմանան Աստծու կամքը, և տեղեկանալով, որ Եղիսեն այդ կողմերում է, երեք թագավորներով անմիջապես նրա գտնվելու վայրն են գնում:

Երբ Եղիսեն տեսնում է Հովրամին, չի ուրախանում, քանի որ գիտեր, որ նրա սիրտն ուղիղ  չէր, դրա համար էլ խոսքը նրան ուղղելով` ասում է. «Դու ի՞նչ գործ ունես ինձ հետ, գնա´ հորդ և մորդ մարգարեների մոտ, եթե Հովսափաթի պատվի համար չլիներ, բնավ և երբեք քեզ չէի ընդունի», և թեպետ Եղիսեն գիտեր, թե նրանք ինչի համար են եկել, սակայն Իսրայելի թագավորին հանդիմանելով և բարկանալով` նրանց պատասխան տալու համար ի վերուստ չի ներշնչվում: Այս է պատճառը, որ հրամայում է   մի ղևտացի բերել, որպեսզի սաղմոսներ կարդա, և երբ ղևտացին սկսում է սաղմոսերգել, Եղիսեի բարկությունը իսկույն մեղմանում է,  և Աստծուց ներշնչված` պատասխանում է երեք թագավորներին. «Հեղեղատում հորե´ր փորեցեք, դեռևս հողմ չբարձրացած և անձրև չեկած` հեղհեղատը ջրով կլցվի» (Դ Թագ. 3:15):

Նաև նախապես հայտնում է թշնամու նկատմամբ նրանց հաղթանակի մասին, որպեսզի հասկանան և ճանաչեն Աստծու զորությունը: Եվ իրոք, հաջորդ օրը` վաղ առավոտյան, Աստծու կամքով Եդովմի կողմից մի այնպիսի հեղեղ է գալիս, որ նրանց գտնվելու վայրերը ջրի տակ է առնում: Մովաբացիները, որ լսել էին իրենց դեմ երեք թագավորների արշավանքի մասին, մեծից փոքր հավաքվելով,  ահագին բազմություն են կազմում և մի բլուրի վրա բարձրանում, որտեղից հեշտությամբ տեսանելի էր իսրայելացիների բանակը:

Ու քանի որ ջուրը  հեղեղել էր շրջակայքը, առավոտյան արեգակի ճառագայթները, ջրին դիպչելով և երկրից բարձրացող գոլորշուն միախառնվելով, մովաբացիների կողմից իսրայելացիների կողմը նայելիս  ջուրը արնագույն էր երևում: Եվ ուրեմն, քանի որ այնտեղ նախապես ջուր չկար և այդ ընթացքում անձրև էլ չէր եկել, պատրանքի մեջ ընկնելով` միմյանց ասում են. «Իսրայելացիների բանակում երեք թագավորների միջև կռիվ է եղել, և զորքը միմյանց կոտորել է, և այդ արյունն է, որ տեսնում ենք»:

Մանավանդ (տե՛ս Կ հարցը) ամոնացիները և այլ ազգեր Հովսափաթի հետ նախկինում պատերազմելիս զորքերի միջև կռիվ էր ծագել, և միմյանց կոտորել էին, ուստի նրանք կարծում են, որ համանման մի դեպք էլ իսրայելացիների հետ է կատարվել: Զարմանալին այն է, որ եղելությունը չճշտելով` միմյանց ասում են. «Մեր թշնամիները իրար կոտորելով կորան, եկե´ք գնանք, ավար վերցնենք», և կողոպուտի բաղձանքով, պատերազմական ամեն կարգ ու կանոն թողնելով, խառնիխուռն իսրայելացիների կողմն են շտապում: Սակայն իսրայելացիները, որ բոլոր առումներով կարգապահ էին և զգուշավոր, թշնամու այս անկանոն վիճակը տեսնելով` իսկույն սկսում են նրանց կոտորել:

Իրոք, երբ մովաբացիները մտածում են, որ միայն մահացածների պիտի կոտորեն և ահա կենդանի զինվորների են հանդիպում, այդ է պատճառը, որ սկսում են փախչել: Սակայն իսրայելացիները, նրանց հետապնդելով, բոլորին սրի են քաշում, և նրանց քաղաքներն էլ այնպես անվերում, որ կանգուն ոչինչ չի մնում. կտրատում են բոլոր պատղատու ծառերը և աղբյուրներն էլ փակում: Մովաբացիների թագավորը, իր զորքի այսպիսի կոտորվելը տեսնելով, որոշում է յոթ հարյուր սուսերամարտիկներով հարձակվել եդովմացիների թագավորի վրա, և երբ նրան սա էլ չի հաջողվում, այն ժամանակ ամբողջովին հուսահատվելով, իր անդրանիկ որդուն, որին արդեն իսկ իր փոխարեն թագավոր էր կարգել, իսրայելացիների աչքի առջև քաղաքի պարիսպների վրա մորթում է: Այս սարսափելի զոհաբերության տեսարանից բոլորի սիրտը կարեկցությամբ է լցվում, հեռանում են այնտեղից, և ամեն մարդ իր տուն է վերադառնում:  Հուդայի Հովսափաթ արքան էլ իր տուն է վերադառնում: Սրանից հետո Հովսափաթը մահանում է և թաղվում  Սիոն լեռան վրա իր թագավորության քսանհինգերորդ տարում: