Նրա որդին՝ Եզեկիան, որը քսանինը տարի է թագավորում: Նա, Աստծու օրենքներին և պատվիրաններին համապատասխան գործելով, բացում է տաճարի դուռը, որը Աքազը փակել էր: Եզեկիան, ժողովելով ղևտացիներին և քահանաներին, մաքրել է տալիս տաճարը և նախկինի նման դասավորել տալիս հարդարանքն ու կահկարասին: Ապա մեծամեծների հետ տաճար գնալով, ըստ Դավիթ և Գադ մարգարեների պատվիրանների` սաղմոս երգելով և փողահարությամբ ու նվագարաններ հնչեցնելով, մեծ տոն են կատարում, ինչպես նաև աղոթքներով և մեծ փառաբանություններով զոհ  մատուցում Աստծու սեղանին: Մանավանդ թագավորը կարգադրում է, որ այսուհետև ով ցանկանա, կարող է նվեր և ընծա բերել Աստծուն, ուստի ժողովուրդը, շատ արջառներ, խոյեր և գառներ բերելով, զոհաբերում են, և այսպիսով, աստվածային պաշտամունքը ժողովրդի ցնծությամբ վերահաստատվում է:

Հետո Եզեկիան հրովարտակ է արձակում, որ և´ իր ժողովուրդը, և´ Իսրայել երկրում գտնվող ցեղերը բաղարջակերաց տոնը կատարելու համար միասին Երուսաղեմ գան և միշտ հնազանդ լինեն Աստծուն, որպեսզի Աստված նրանց փրկի թշնամիներից: Թեև իսրայելացիներից ոմանք, լսելով բարեպաշտ թագավորի սույն հրովարտակը, սկսում են ծաղրել, բայց Ասերի, Մանասեի և Զաբուղոնի ցեղերը սիրահոժար ընդունում են այդ գովելի առաջարկությունը, քանի որ գիտեին, որ Եզեկիայի հրավերը օգտակար է իրենց, ուստի ընդունելով գալիս են Երուսաղեմ, և Հուդայի ցեղն էլ գալով մեծ բազմություն է հավաքվում:

Այն ժամանակ և՛ Եզեկիան, և՛ ամբողջ ժողովուրդը յոթ օր ուրախությամբ տոնում են: Եզեկիան ժողովրդին հազար ցուլ և յոթ հազար ոչխար է ընծայում, նրա իշխանավորներն էլ հազար նոխազ և տասը հազար ոչխար են պարգևում, որոնցով, յոթ օր ևս տոնելով, ուտում և խնում են, և այնպիսի ուրախություն է լինում, որ Սողոմոնի ժոմանակներից մինչ այդ օրերը այդպիսի ցնծություն չէր եղել:

Սրանք սկսում են ավերել և բնաջնջել կուռքերի  բոլոր սեղանները, անտառները և կուռքերին առնչվող իրերը, որոնք գտնվում էին   Հուդայի և   Իսրայելի երկրներում, և ապա բոլորն իրենց տներ են վերադառնում: Եզեկիան բարձրադիր վայրերում գտնվող զոհասեղաններն էլ է ավերում, որոնց վրա թեև Աստծուն էին զոհ մատուցում, սակայն դա օրենքին հակառակ էր, քանի որ տաճարից դուրս որևէ վայրում և որևէ պարագայում զոհաբերություն անելու հրաման չկար: Բարեպաշտ թագավորը մինչև անգամ անապատում Մովսեսի պատրաստած օձն էլ է կոտրում, որն անգետ ժողովուրդը մինչ այդ օրերը պաշտում էր:

Եզեկիան քահանաներ և ղևտացիներ է հատկացնում տաճարին, որ ըստ օրենքի` անխափան կատարեն պաշտամունքը, և ժողովրդին էլ հրահանգում է, որ ըստ պատվիրանի` ամեն մեկն իր վաստակից բաժին հանի քահանաներին և ղևտացիներին, կամ որ նույնն է իրենց վաստակի տասանորդը, որպեսզի տաճարի ծառայողները, հանգիստ ապրելով, միշտ հոգևոր պաշտամունքով զբաղվեն: Այն ժամանակ ժողովուրդը ցորեն, գինի, ձեթ և այլ ապրանքներ է բերում այնքան առատ, որ այդ ամենը տեղավորելու համար նոր շտեմարաններ են կառուցում:

Լա´վ հասկացիր. Եզեկիան ուղիղ սրտով, կատարելապես Աստծուն հնազանդ լինելով` Աստված էլ նրա հետ է լինում, և նրա բոլոր գործերը հաջողվում են, և  թշնամիներից ազատվում է (Դ Թագ. 18:7):

Ինչպես, օրինակ, Ասորեստանի Թգլատպալասար թագավորը Աքազից ամեն տարի հարկ էր ստանում, իսկ Եզեկիան չի տալիս այդ հարկը: Նաև պատերազմում է փղշտացիների դեմ և հաղթում նրանց: Աքազի օրոք նրանք գրավում են Հուդայի թագավորության բազմաթիվ քաղաքներ, և այդ քաղաքները հետ գրավելուց բացի` նրանց այլ քաղաքներ էլ կործանելով` ահագին ավարով  վերադառնում:

Այս ընթացքում ասորիների Սենեքերիմ թագավորը, որը Նինվեում էր նստում, ցանկանալով իրեն ենթարկեցնել Եզեկիային, անթիվ զորքով մտնում է Հուդայի երկիր և սահմանամերձ շրջանները գրավելով` հասնում մինչև Լաքիս քաղաք: Եզեկիան հասկանում է, որ նրա դիտավորությունը Երուսաղեմը գրավելն է, ուստի մարդ է ուղարկում և խոնարհությամբ խոստանում բավարարել նրա պահանջները, եթե հետ դառնա. նա էլ շատ ոսկի և արծաթ է պահանջում: Եզեկիան ստիպված է լինում ոչ միայն իր պալատի և տաճարի ամբողջ ոսկին և արծաթը, այլև տաճարի դռներն ու սեմերը, որոնք ոսկով էր պատել, կոտրելու և թշնամուն տալու:

Սակայն ինչքան էլ հանձն է առնում ահագին գումար տալ Սենեքերիմին, որպեսզի կանխի Երուսաղեմը գրավելը, այսուհանդերձ նաև անհրաժեշտ պատրաստություն  էլ է տեսնում: Քանի որ ժողովրդի ծերերի և ազդեցիկ մարդկանց հետ խորհրդակցելով` շատ զորք է հավաքում և Երուսաղեմի պարսպից դուրս գտնվող աղբյուրներն ու ջրհորները փակում, որպեսզի թշնամին գալով ջուր չգտնի:

Քանի որ մինչ այդ թվականը քաղաքի մոտ գտնվող Ռովգել աղբյուրը և Սելովեն հասած ջրերը միանալով հեղեղանման հոսում էին Կեդրոնի ձորով: Նաև Երուսաղեմի պարիսպներն ու աշտարակները ամրացնելով` շատ պաշար և զինամթերք է հավաքում և  զորահրամանատարներ  կարգում:

Թեև մարդկայնորեն կարևոր համարվող զգուշավորության բոլոր միջոցները ձեռնարկում է, սակայն դարձյալ իր ամբողջ հույսը Աստծու օգնության վրա դնելով` ժողովրդին քաջալերում է, որ թշնամուց ընդհանրապես չվախենա, քանի որ Աստված իրենց հետ է: