Այո՛, երևում էր, սակայն ջրհեղեղ չլինելու պայմանով, Աստված հատկապես Իր ուխտի և հաշտության նշան դրեց այն, որ մարդիկ տեսնելով գիտենան, թե Նա իրենց հետ հաշտվել է և ուրախ լինեն: Օրինակ՝ եթե մեկը ձեռքին գավազան, կամ մատին մատանի կրելու նախնական սովորությունը ունեցած լինի և թագավորը այդ մարդու վերաբերյալ հայտարարի թե. «այս գավազանը կամ մատանին որքան որ այս մարդու ձեռքին տեսնեք, պիտի իմանաք, որ նա իմ բարեկամն է», նույնպես և ծիածանը, թեպետ արդեն ամպերի մեջ երևում էր, բայց հետո հաշտության նշան համարվեց, որպեսզի մարդիկ երկյուղածության զգացումով մեղքից հեռու մնան:

Քանի որ հաշտությունը թշնամություն կամ բարկություն է ենթադրում, երբ ասում ենք. «Աստված հաշտվեց մարդու հետ», նշանակում է, որ նախապես բարկացած էր և բարկությունն էլ հանցանքի համար է լինում: Ահա, այս տեսությամբ, երբ ծիածանը տեսնենք պետք է խորհենք, որ պարտավոր ենք Աստծո պատվիրաններին հակառակ չգործել, որպեսզի նորից մեր վրա բարկանալով չպատժի մեզ: Թեպետ Աստված խոստացավ վերստին ջրհեղեղով չպատժել, բայց այս խոստումով մեղավորին թույլտվություն չտրվեց իր ուզածը անելու և պատժից ազատ ու զերծ լինելու, այլ ուրիշ կերպով պատիժ կտա:

Արդարև ծիածանը աղեղի ձև ունի (Ծննդ. Թ 13) և աղեղն էլ պատերազմի գործիք է, և առանց նետի այս երկրի վրա նրա երևումը Աստծո գթությունն է հայտնում: Որովհետև մահացու մեղքերի տեր մարդիկ, կարծես թե Աստծո դեմ պատերազմի են դուրս եկել և Նա, ողորմած լինելով, շատ անգամներ առանց պատժելու համբերությամբ սպասում է, որ մեղավորը դառնա և զղջա, սակայն մի՛ կարծիր, թե միշտ պիտի համբերի, քանզի աղեղը լարված է, անշուշտ մի օր բարկության նետը պիտի արձակվի (Սաղմ. Է 13):

Նաև հարկ է նկատել, որ ինչքան աղեղը լարված է, այնքան նետը ավելի ուժգին է հարվածում. նույնպես նաև Աստված որքան երկար համբերի, պատիժն էլ այնքան սաստիկ և խիստ կլինի (Սաղմ. ՀԳ 2): Արդ, ծիածանը աշխարհի համար մի խրատ է, որ Աստծուց երկյուղելով զգաստությամբ ապրենք՝ պատժի նետից ազատ և զերծ լինելու համար:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902