Հողագործությունը ամեն բանից առավել լինելու պատճառով, Նոյը Մասիս լեռան ստորոտին այգի տնկեց (այդ տեղի անունը մինչ այսօր հայերեն Արկուսի է կոչվում, որը նշանակում է որթ տնկված վայր) և դրա գինուց խմելով՝ մերկ և բաց պառկեց: Նոյի երկրորդ որդին՝ Քամը այդ տեսնելով, նրա մերկությունը ծածկելու փոխարեն, ծաղրանքով իր եղբայրներին էլ հայտնեց: Սակայն Սեմը և Հաբեթը, հայրական պատիվը պահպանելու նպատակով, զգեստ վերցրած ետ-ետ գնալով ծածկեցին իրենց հոր մերկությունը:

Նոյը արթնանալով, երբ իմացավ եղելության մասին, Քամի որդուն՝ Քանանին անիծեց (Ծննդ. Թ 12), քանի որ ենթադրվում է, որ առաջին անգամ Քանանն է իր պապին այդ վիճակում տեսել և հայտնել իր հորը՝ Քամին, որն էլ՝ իր եղբայրներին: Ինչպես որ առաջին դարում Կայենը, անեծք ընդունելով, օր օրի չարության մեջ առաջ գնալով իր հորից մերժվեց, նույնպես երկրորդ դարում Քանանին անեծք տրվեց, և Քամն էլ նույնպես հայրական օրհնությանը արժանի չլինելով՝ հետզհետե վատթարացավ, այնքան, որ Նոյը ստիպված եղավ մերժել նրան:

Համարվում է, որ Քամը կախարդության և այլ անարժան ընթացքի էր հետևում, սակայն Սեմը և Հաբեթը, ովքեր իրենց հոր պատիվը հարգել իմացան, օրհնություն ընդունեցին հորից, որով էլ Քամը իր եղբայրների ծառա է կոչվում: Մանավանդ, որ Քրիստոսը Սեմի ցեղից պիտի ծնվեր, իսկ Հաբեթի ցեղը Նրան պիտի հավատար, Աստծո ներշնչանքով Նոյը մարգարեաբար այդ է հայտնում (Ծննդ. Թ 27): Արդարև, այս կետը մի օր բոլոր կռապաշտների Քրիստոսին հավատալն է հայտնում, ինչպես որ հայ ազգը Հաբեթի սերունդից լինելով՝ Քրիստոսին հավատաց:

Մանավանդ, որ Աբգարը՝ Եդեսիայի թագավորը, ազգությամբ հայ, Երուսաղեմում Քրիստոսի կատարած հրաշքների մասին լսելով, հատուկ մարդ և նամակ ուղարկեց Նրան, և բոլոր հեթանոս թագավորներից առաջինը հավատաց, և Քրիստոսը՝ մեր Փրկիչը նրա նամակին պատասխան գրել ցանկացավ, ինչպես որ Ս. Մովսես Խորենացին Իր պատմության երկրորդ մասի 19-րդ գլխի մեջ է գրում:

Դու Քամի չարությանը նայիր, որ մեղքի հուրը դեռ նոր ջրհեղեղով հանգցրած լինելով, նորից արծարծեց և իր սերնդի համար չար օրինակ լինելով, մեղքի սերմերը նորից սկսեցին բողբոջել մարդկանց սրտերում:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902