Կրկին վերադառնում է այն վայրը, որտեղ նախապես սեղան էր կանգնեցրել Աստծո համար և նրա եղբոր որդի Ղովտն էլ նրա հետ եկավ: Եվ քանի որ Աբրահամն ու Ղովտը բազմաթիվ ոչխարներ, կովեր և ուրիշ անասուններ ունեին, նրանց հովիվների միջև արոտավայրերի համար վեճ ծագեց: Աբրահամը, վեճեր չցանկանալով, Ղովտին առաջարկում է գնալ իր ցանկացած վայրը, որպեսզի երկուսն էլ հանգիստ կառավարեն [իրենց տնտեսությունը]: Հորդանանի կողմերը խիստ արգասավոր և բերրի լինելու համար, Ղովտը Աբրահամից բաժանվելով Սոդոմ քաղաքը գնաց և այնտեղ բնակվեց:

Դու Աբրահամի առաքինությունը տես. Ղովտի սիրտը չվշտացնելու և իրենց միջև կռվի առիթ չտալու համար, նրա կամքին է թողնում, որ իր ցանկացած կողմը գնա, և ինքն էլ նրա չհավանած տեղով բավարարվում է: Հետո Աստված նախապես տրված խոստումը կրկնելով՝ երկրի ավազի չափ անհամար զավակներ է խոստանում տալ Աբրահամին (Ծննդ. 13:15), հրամայելով, որ իրենց ժառանգելիք երկրի բոլոր կողմերով շրջի, թե՛ երկարությամբ և թե՛ լայնությամբ, որպեսզի հայտնի դառնա Աստծո բարերարությունը և Աբրահամը ճանաչի այն տեղերը, որ պիտի զբաղեցնի:

Հրամանի համաձայն, Աբրահամը շրջելով գալիս է Քեբրոն և բնակվում է այնտեղ ու սեղան կանգնեցնում Աստծուն: Իսկ Ղովտը, որ արգասավոր տեղ որոնելով, սկսեց բնակվել Սոդոմի մեղսասեր բնակչության մեջ, մեծ վտանգի հանդիպեց. իրոք, Ղովտը առաքինի և Աստծուն հաճելի մարդ էր, բայց չար մարդկանց մեջ գտնվելով՝ նրանց հետ գերության մատնվեց: Քանի որ Սոդոմի և Գոմորի բնակիչներին թշնամի չորս թագավորները միաբանվելով՝ պատերազմի են դուրս գալիս Սոդոմի և Գոմորի երկրի տեր եղող հինգ թագավորների դեմ և այս վերջինները հաղթվելով, Ղովտն էլ [նրանց հետ] թշնամիներին գերի ընկավ: Աբրահամը այս լսելուն պես, հույսը Աստծո վրա դնելով, իր 318 հպատակների հետ հանկարծակի թշնամու վրա հարձակվեց, որով էլ նրան հաջողվեց թե՛ Ղովտին և թե՛ նրա հետ գերի ընկածներին իրենց ամբողջ գույքով ազատել:

Խրատ ստացիր՝ բարի մարդը չարերի պատճառով վտանգի հանդիպեց և չար մարդիկ էլ մի բարի մարդու պատճառով գերությունից ազատվեցին:

Երբ Աբրահամը թշնամու նկատմամբ տարած հաղթանակից վերադարձավ, Մելքիսեդեկ քահանան նրան հաց և գինի մատուցելով օրհնեց. Աբրահամը նույնպես թշնամուց վերցրած կողոպուտից տասանորդ տվեց (Եբր. 7:9): Քահանային տասանորդ տալով Աբրահամն ընդունում էր, որ հաղթանակը Աստծունն էր և այդպես շնորհակալ էր լինում Նրան: Սոդոմացիների ստացվածքը թշնամիներից ազատելու համար, դրանք իրավացիորեն Աբրահամին էին պատկանում, և նրանց թագավորն էլ հոժարակամ ստիպում էր նրան, որ վերցնի, սակայն նա չկամեցավ ոչինչ վերցնել, որ չասեն, թե Աբրահամը Սոդոմացիների ունեցվածքով հարստացավ: Արդարև այս դեպքում Աբրահամը մեծ փառք վաստակեց, սակայն միևնույն ժամանակ սրտում երկյուղ ընկնելով, Աստված նրան քաջալերում է, որ բնավ չերկնչի:

Պողոս եպս. Ադրիանուպոլսեցի, «Զանազանութիւն հինգ դարուց», Հատոր Ա, Վաղարշապատ, 1902