Մի անգամ Վարպետը պատմում էր խոսքի հիպնոտիկ ուժի մասին: Ինչ-որ մեկը վերջին շարքերից բացականչեց.
— Դու անհեթեթություն ես ասում: Մի՞թե սուրբ կդառնաս այն բանից, որ անվերջ պնդես «Աստված, Աստված, Աստված»: Մի՞թե մեղավոր կդառնաս այն բանից եթե անվերջ կրկնես՝ «Մեղք, մեղք, մեղք»:
— Տեղդ նստիր խառնածին, — կտրեց Վարպետը:
Մարդը սարսափելի բարկացավ: Նա սկսեց հայհոյել և երկար ժամանակ պահանջվեց մինչև նա լռեց:
Իր մեղքը հասկացած և զղջող մարդու կերպարով Վարպետն ասաց՝
— Ներեցեք ինձ… Ես տաքացա: Անկեղծ ներողություն եմ խնդրում իմ աններելի արարքի համար:
Աշակերտն անմիջապես հանգստացավ:
— Ահա և քեզ պատասխանը, — եզրահանգում արեց Վարպետը:
— Մի խոսքից Դու զայրացար, իսկ մյուսից՝ հանգստացար:
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի