Վարձատրություն

Մի կոմս հեռավոր Արևելքից վերադառնալիս յուրահատուկ պտղատու մատղաշ ծառեր է բերում և պատվիրում իր երկու ծառաներին դրանք իր պարտեզում աճեցնել: Նրանցից մեկն առավել ջանադրությամբ, խնամքով և հոգատարությամբ կատարում է իր գործը: Երբ կոմսը հյուրերի հետ մտնում է պարտեզ, տեսնում է գեղեցիկ ու փարթամ ծառեր, որոնց վրա մեծ- մեծ տառերով փակցված է նաև այդ ծառայի անուն, ազգանունը: Մյուս ծառայի աճեցրած ծառերն ավելի փոքր էին ու անշուք: Սակայն կոմսը վերջին ծառային ավելի շատ է վարձատրում, քան մյուսին: Իսկ սա վրդովված ասում է.- Սիրելի՛ կոմս, միթե չես տեսնում, թե ինչպիսի վեհապանծ ծառեր եմ աճեցրել և ինձ արդարացի չես վարձատրում:

Կոմսը պատասխանում է.

- Դու արդեն ինքդ քեզ վարձատրել ես, և նույնիսկ պտուղները քաղելիս և հյուրասիրելիս, պտուղների վրա քո անունն ես փակցնում...: Արդ, իմ վարձատրությունն առատ է նրա համար, ով թույլ է տալիս, որպեսզի ինքս նրա անունը վկայեմ հյուրերի առջև...

Թույլ տվեք, որպեսզի Աստված ձեզ բարձրացնի ու վարձատրի...: Եվ ձեր գանձերը թող երկնքում լինեն:

Հովհաննես Մանուկյան