Հոգու մասին

Այնպես պատահեց, որ մի անգամ ինչ-ինչ մարդիկ  գինի էին ըմպում պանդոկում և արբած խոսում էին միմյանց հետ զանազան  բաներից:  Հետո զրույց բացվեց,  թե ինչ է լինում այստեղից (աշխարհից) հեռանալուց հետո: Այդ ժամանակ նրանցից մեկն ասաց.

- Քահանաները զուր են խաղում մեզ հետ, որ ասում են, թե հոգիները այս կյանքից հետո կենդանի են: Այս լսելով՝ ամենքը ծիծաղում են: Եվ ահա մի մարդ՝ ուժեղ ու մեծահասակ, գալիս  նստում է նրաց մոտ և հրամայում գինի բերեն, սկսում է  ըմպել և հարցնում, թե ինչ են միմյանց հետ խոսում: Առաջինը պատասխանում է, թե.

- Մարդկանց հոգիների մասին ենք զրուցում, որ եթե  մեկը կամենա իմ հոգին գնել, էժան կվաճառեի նրան և ինչ որ առնեի՝ հոժարությամբ ամենքի փոխարեն գինու գինը կվճարեի:

Եվ երբ ամենքը նրա անմտության վրա ծաղրում էին, հյուրն ասաց.

- Ես նման վաճառող եմ փնտրում և հոժար եմ գնել: Ասա՛, որքան ես վաճառում այն:

Իսկ նա իր բերան բացեց, ասաց.

- Այսքան

Եվ նույն ժամանակ գինը որոշեցին,  և հոգիների գնողը դրամը տվեց: Եվ երբ ամենքն արդեն ուրախությամբ ըմպում էին լի բաժակները, նա, որ իր հոգին վաճառել էր, ոչինչ չէր մտածում: Իսկ երբ երեկո եկավ, վաճառականն ասաց.

- Ժամանակն է, որպեսզի ամեն մեկն իր տուն գնա, բայց մինչ կգնանք, նախ դատաստան արեք: Եթե մեկը ձի գնի և  այն բերանին  սանձ ունենա, միթե՞ չի բռնի սանձն այն՝ ձիու հետ գնված: Ամենքը միաբերան պատասխանեցին,  թե.

- Այդ այդպես է:

Եվ ահա հոգեծախ  թշվառականն սկսեց ահից դողալ: Իսկ վաճառականը,  բոլորի աչքերի առաջ վերցրեց  նրան, բարձրացրեց  վեր՝ հոգով և մարմնով հանդերձ,  և  տարավ իր հետ դժոխք, քանզի նա սատանա էր՝ մարդու կերպարանքով, քանի որ  էլ ով՞ կարող է մարդու հոգի գնել, եթե ոչ նա, ով միշտ և ամեն օր ջանում է կորստյան մատնել մարդու հոգին:

Հայելի վարուց