Հնագույն ժամանակներում մի քրիստոնյա կին հայտնվեց մի անմարդաբնակ կղզում, որտեղ, տարաբնույթ նեղություններ կրելով, քառասուն տարի ճգնեց աղոթքի ու պահքի մեջ: Վերջապես մի նավ մոտեցավ ափին ու նրան մայր ցամաք հասցրեց:
Մեծ ճգնավորներից մեկի մոտ գալով՝ պատմեց իր ճգնության մասին: Նրան ուշադիր լսելուց հետո ծերը հարցրեց.
- Իսկ մարդկանց անարգանքները կարո՞ղ ես որպես օրհնություններ ընդունել:
- Չեմ կարող, Հա՛յր,- շփոթված պատասխանեց կինը:
- Այդ դեպքում ոչինչ էլ ձեռք չես բերել քո քառասնամյա ճգնությունից,- եզրակացրեց ծերը:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի