Անհրաժեշտ է որոշակի զոհողության գնալ, որպեսզի հիվանդն ապաքինվի

Եթե մենք Աստծուց ինչ-որ բան ենք խնդրում, սակայն ինքներս ոչինչ չենք զոհաբերում, ապա մեր խնդրանքն այդքան էլ արժեք չունի: Եթե ես ձեռքերս ծալած, նստած ասում եմ. «Տե՛ր Աստված, խնդրում եմ բուժիր այսինչ հիվանդին» և ինքս ոչ մի զոհողության չեմ գնում, ապա դա նույնն է, թե ուղղակի լավ խոսքեր եմ ասում (քամուն եմ տալիս դրանք): Իսկ եթե ես սեր ունեմ, զոհաբերություն, ապա Քրիստոս դա տեսնելով՝ կկատարի խնդրանքս, եթե իհարկե այն ի բարօրություն ուրիշի է լինելու: Այդ պատճառով էլ, երբ մարդիկ խնդրում են ձեզ հիվանդի համար աղոթել, ասացեք նրանց, որպեսզի իրենք ևս աղոթեն կամ գոնե աշխատեն ձերբազատվել իրենց թերություններից:

Ինձ մոտ մարդիկ են գալիս ու խնդրում. «Բուժիր ինձ, լսել եմ, որ կարող ես ինձ օգնել»: Սակայն այդ մարդիկ ուզում են առանց որևէ ջանք թափելու օգնություն ստանալ: Օրինակ՝ ասում ես մարդուն. «Քաղցր մի կեր, այդ զոհաբերությունն արա, որպեսզի Աստված օգնի քեզ»: Իսկ նա պատասխանում է. «Ինչո՞ւ: Ի՞նչ է, Աստված չի՞ կարող առանց այդ զոհաբերության օգնել ինձ»: Այդպիսի մարդիկ ի վիճակի չեն նույնիսկ իրենք իրենց համար զոհողություն անել: Էլ ո՜ւր մնաց ուրիշների համար անեն: Բայց կան այնպիսիք, որ քաղցր չեն ուտում, որպեսզի Քրիստոս օգնի շաքարային դիաբետով տառապողներին, կամ չեն քնում, որպեսզի Քրիստոս մի փոքր քուն տա անքնությունից տառապողներին: Այս կերպ մարդը բարեկամանում է Աստծուն: Եվ այդ ժամանակ Աստված մարդկանց Իր բարեշնորհությունն է տալիս:

Երբ մեկն ասում է ինձ, որ չի կարողանում աղոթել իր հիվանդ հարազատի համար, ես խորհուրդ եմ տալիս զոհաբերության գնալ հանուն այդ հիվանդի, ինչ-որ բան զոհել, որ հենց իր առողջությանն է վնասում:

Մի անգամ իմ խուց մի մարդ եկավ Գերմանիայից: Նրա դուստրն աստիճանաբար անդամալույծ էր դառնում: Բժիշկներն աղջկանից հրաժարվել էին: Խեղճ հայրը լրիվ հուսահատված էր: «Դու էլ ինչ-որ զոհողության գնա հանուն քո երեխայի առողջության, - խորհուրդ տվեցի նրան,- Երկրպագություն անել չես կարող, աղոթել՝ նույնպես: Դե ինչ արած: Ասա տեսնեմ, որքա՞ն ծխախոտ ես ծխում օրական»: «Չորս ու կես տուփ»,- պատասխանեց նա: «Մեկը ծխիր,- ասացի,- իսկ այն փողը, որ պիտի երեք ու կես տուփի համար ծախսեիր՝ ինչ-որ աղքատի ողորմություն տուր»: «Հա՛յր,- ասաց ինձ,- թող երեխաս առողջանա ու ես ընդհանրապես կթողնեմ ծխելը»: «Ո՛չ,- ասացի,- երբ առողջանա դա արդեն արժեք չի ունենա: Հիմա՛ պետք է ծխելդ թողնես: Մի՞թե երեխայիդ չես սիրում»: «Իմ երեխային չե՞մ սիրում: Ախր նրա համար ես վեցերորդ հարկից ցած կնետվեմ»,- պատասխանեց: «Չեմ ասում, թե վեցերորդ հարկից ցած նետվիր, այլ ասում եմ, ծխելուց հրաժարվիր: Եթե դու անմիտ քայլ անես ու վեցերորդ հարկից ցած նետվես, ապա երեխայիդ անտեր կթողնես և հոգիդ էլ կկորցնես: Առաջարկում եմ ավելի հեշտ միջոց՝ ծխելդ թող: Հիմա՛ թող»: Բայց նա ոչ մի կերպ չէր ուզում ծխելը թողնել, և ի վերջո արցունքն աչքերին հեռացավ ինձանից: Դե ինչպե՞ս օգնես այդպիսի մարդուն: Իսկ նրանք ովքեր լսում են քեզ՝ օգնություն են ստանում:

Մի ուրիշ անգամ մի մարդ եկավ, որ շնչակտուր էր լինում քայլելուց: Հասկացա, որ շատ է ծխում և ասացի. «Տարօրինակ մարդ ես, ինչո՞ւ ես այդքան ծխում: Ախր կհիվանդանաս»: Մի փոքր շունչը ետ բերելով՝ ասաց. «Կինս ծանր հիվանդ է և կարող է մահանալ: Խնդրում եմ աղոթիր, որպեսզի հրաշք կատարվի: Բժիշկներն անզոր են օգնել նրան»: «Իսկ կնոջդ սիրո՞ւմ ես»,- հարցրեցի: «Սիրում եմ»: «Այդ դեպքում ինչո՞ւ չես ուզում ինքդ օգնել նրան: Նա ինքն արդեն արել է ինչ կարող էր, բժիշկները՝ նույնպես: Դու հիմա եկել ես այստեղ և խնդրում ես ինձ, որպեսզի կարողացածս անեմ, այսինքն, որպեսզի աղոթեմ Աստծուն, որ օգնի նրան: Սակայն ինքդ ի՞նչ ես արել, որպեսզի կինդ օգնություն ստանա»: «Իսկ ես ի՞նչ կարող եմ անել, հա՛յր»,- զարմացավ նա: «Եթե ծխելդ թողնես,- ասացի նրան,- կինդ կառողջանա»: Ես մտածեցի, որ եթե Աստված տեսնի, որ ապաքինումը հոգևոր առումով կնոջը չի օգնի, ապա ծխելը թողնելով՝ այդ մարդը համենայն դեպս ինքը կազատվի այն չարից, որ ծխելն է բերում: Մեկ ամիս անցավ և նա շատ ուրախ եկավ, որպեսզի շնորհակալություն հայտնի ինձ: «Հա՛յր,- ասաց ինձ,- ես ծխելը թողեցի և կինս առողջացավ»: Որոշ ժամանակ անց կրկին ինձ մոտ եկավ, շատ տխուր և ասաց, որ նորից սկսել է կամաց-կամաց ծխել և կինը կրկին ծանր հիվանդացել է: «Դե,- ասացի նրան,- բուժումն այժմ ինքդ գիտես: Ծխելը թո՛ղ»:

Պաիսիոս Աթոսացու «Ընտանեկան կյանք» գրքից

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի