Խաղամոլը

Մի խաղամոլ ամեն առավոտ նստում է իր ավանակին և գնում եկեղեցի, աղոթում.

- Տե՛ր Աստված, երեկ կրկին մեղք գործեցի, ների՛ր ինձ:

Եթե անձամբ չես օգնում, ուղարկիր զորավոր մեկին, որպեսզի ինձ մի ուղի ցույց տա` այլևս խաղատուն չգնամ և իմ ժամանակն ու դրամն այնտեղ չվատնեմ:

Եվ ամեն անգամ եկեղեցուց դուրս գալիս անցնում է խաղատան մոտով, հետաքրքրասիրությունից դրդված նայում այդ կողմը, ներս մտնում և ամբողջ օրն այդտեղ անցկացնում:

Մի առավոտ էլ արթնանում է և որոշում կայացնում այլևս եկեղեցի չգնալ. մտածում է, որ ամենազոր Աստված այդպես էլ որևէ մեկին չուղարկեց իրեն առաջնորդելու համար և շտապում է դեպի ժամանցի վայրը: Ավանակով գալիս-հասնում է մի վարարած գետի մոտ և ցանկանում անցնել խարխլված կամրջի վրայով: Սակայն կենդանին, ինչպես արձանը, անշարժանում է և ոչ առաջ գնում և ոչ էլ ետ: Զայրացած խաղամոլն իջնում է ավանակից և սանձից քաշում, որպեսզի կենդանին առաջ շարժվի, բայց ապարդյուն:

- Համառ ու անհասկացող կենդանի արարած ես: Քո պատճառով ուշանում եմ կարևոր ու հետաքրքիր խաղից,-դժգոհում է խաղամոլը:

Այնուհետև ավանակին թողնում է և փորձում անցնել կամրջի վրայով, սակայն այն փլուզվում է, և մարդը հայտնվում է վարարած գետի ալիքների մեջ: Մեծ դժվարությամբ և ուժասպառ եղած դուրս է գալիս ափ, ուր եկել էր նաև իր ավանակը: Նստում կենդանու վրա, իսկ ավանակը լռելյայն և սովորության համաձայն իր քայլերն ուղղում է դեպի եկեղեցի: Խաղամոլն ասում է.

- Վերջապես հասկացա, թե Աստված ում է ինձ նման համառ մարդու համար առաջնորդ ուղարկել...

Հովհաննես Մանուկյան