«Աստվածավախ» գողը

Մի գող կար, որ սնոտի սեր էր տածում Սուրբ Նիկողայոս Սքանչելագործի հանդեպ, և ամեն անգամ գողության գնալիս մոմ էր վառում սրբի պատկերի առջև: Եվ կարիք չկա այս գողի վրա ծիծաղելու՝ ասելով, որ նրա հիմարությունը ակնհայտ է, քանի որ ինքներս էլ հաճախ այնպիսի արարքներ ենք թույլ տալիս՝ առանց տեսնելու դրանց անհեթեթությունը: Այսպիսով, գողը մոմ էր վառում և խնդրում սրբի օգնությունը: Երկար ժամանակ ամեն ինչ հարթ էր ընթանում, և նա այդ հաջողությունը վերագրում էր սրբի օգնությանը: Բայց մի օր այդ «աստվածավախ» գողին տեսան գողության պահին: Այն օրերին մեղքի մեջ բռնվածին մի լավ ծեծում էին՝ նույնիսկ մահվան աստիճանի: Տղամարդիկ վազեցին նրա հետևից: Մարդն արդեն զգում էր մահվան շունչը ծոծրակին: Հետապնդողներից փախչելիս նա գյուղի ծայրամասում՝ ճամփեզրին, ընկած մի սատկած ձի տեսավ: Երևում էր, որ լեշը վաղուց էր այդտեղ ընկած, քանի որ պատռված փորից թարախ էր հոսում, կենդանու մարմնի վրայով որդեր էին սողում, իսկ օդը գարշահոտությամբ էր պատված: Սակայն մահվան վախը ուժեղ է ամեն տեսակ նողկանքից: Եվ գողը մտավ կենդանու նեխած փորն ու թաքնվեց գարշահոտ փորոտիքի մեջ: Հետապնդողների մտքով անգամ չէր անցնի, որ փախչողը կարող է լեշի մեջ թաքնվել, ուստի, շուրջբոլորը զննելուց ու մի լավ հայհոյելուց հետո ձեռնունայն հեռացան: Իսկ մեր «հաջողության ջենթլմենը», գարշահոտությունից շնչահեղձ լինելով, երկընտրանքի մեջ էր՝ հատուցման վախի ու թարմ օդ շնչելու ցանկության միջև:

Եվ ահա, երբ նա կիսամեռ էր վախից ու գարշահոտությունից, նրան է հայտնվում Սուրբ Նիկողայոսն ու ասում. «Ինչպե՞ս ես քեզ զգում այստեղ»: «Սո՛ւրբ Նիկողայոս, հազիվ եմ ողջ այս գարշահոտությունից»,- պատասխանում է դժբախտը: «Ճիշտ այդպես էլ քո մոմերն են ինձ համար գարշահոտ արձակում»,- պատասխանում է սուրբը:

Ռուսերենից թարգմանեց Էմիլիա Ապիցարյանը