Այս իրական պատմությունը տեղի է ունեցել ռուսական գյուղերից մեկում: Լիսոգորկա գյուղի ծխական քահանան մահացավ: Նրա փոխարեն մեկ այլ, երիտասարդ քահանա նշանակվեց, որն առաջին իսկ Պատարագի ժամանակ, հենց Սուրբ Խորանի վրա հանկարծակի մահացավ: Մեկ այլ քահանայի էլ ուղարկեցին, բայց նրա հետ էլ նույնը պատահեց՝ ծառայության առաջին իսկ օրը, «Հայր մեր»-ը երգելուց հետո քահանան երկար ժամանակ դուրս չեկավ Սուրբ Ընծաներով և երբ եկեղեցու ատենապետը մտավ Սուրբ Խորան, քահանային Սուրբ Սեղանի առջև մահացած գտավ: Բոլորը սարսափեցին՝ այս խորհրդավոր մահվան լուրն առնելով, և պատճառը չիմանալով, սկսեցին ենթադրել, որ ինչ-որ ծանր մեղք է գործվել համայնքում, եթե դրա հետևանքով երկու երիտասարդ և անմեղ կյանքեր զոհ գնացին: Այս լուրը տարածվեց ողջ շրջակայքում և ոչ մի հոգևորական չէր համարձակվում գնալ այդ համայնք:
Միայն մի ծեր վանական համաձայնեց՝ ասելով. «Միևնույն է, շուտով պիտի մահանամ: Գնամ այնտեղ առաջին ու վերջին Պատարագը մատուցեմ: Մահս ոչ ոքի որբ չի թողնի»:
Պատարագի ժամանակ, երբ հասան «Հայր մեր»-ին, ինքնապահպանման զգացումը միևնույն է գլուխ բարձրացրեց և ծերը կարգադրեց, որպեսզի Խորան տանող բոլոր դռները բաց թողնվեն: Մինչ կգար Սուրբ Հաղորդությունը բաժանելու պահը, նա Սուրբ Սեղանի մոտ ինչ-որ ստվեր տեսավ: Այդ ստվերն ավելի ու ավելի սկսեց ուրվագծվել և հանկարծ հստակ երևաց քահանայական հագուստներով մի մռայլ կերպարանք, որի ոտքերն ու ձեռքերը շղթայված էին:
Ծեր վանականը, վախից դողալով, սկսեց աղոթքի բառերը շփոթել: Բայց որոշ ժամանակ անց, հավաքեց ուժերը, սրտապնդվեց և դուրս եկավ հավատացյալներին Հաղորդություն տալու: Բոլորը նրա դեմքից հասկացան, որ ինչ-որ բան է պատահել:
Իսկ ուրվականը շարունակում էր կանգնած մնալ և շղթայված ձեռքերով ցույց տալ Սուրբ Սեղանին դրված արկղիկը:
Պատարագի ավարտին վանականը կանչեց եկեղեցու ատենապետին և միասին արկղիկը բացելով՝ հայտնաբերեցին հոգեհանգստյան թերթիկներ: Բանն այն է, որ երբ հանգուցյալ քահանային տալիս էին այդ թերթիկները, նա, առանց կարդալու, դնում էր արկղիկի մեջ՝ հետագայում կարդալու նպատակով: Եվ ծեր վանականը, հասկանալով իր տեսիլքի պատճառը, սկսեց ամեն օր հոգեհանգստյան կարգ կատարել և կարդալ կուտակված թերթիկները:
Հաջորդ կիրակի Պատարագի ժամանակ նա արդեն հոգեհանգստի կարգ կատարեց հանգուցյալ քահանայի համար: Եվ դեռ Պատարագը չէր ավարտվել, երբ ննջեցյալ քահանայի կերպարանքը կրկին հայտնվեց: Սակայն այս անգամ նա արդեն այնքան ողբերգական և ահարկու տեսք չուներ, որքան առաջին անգամ էր, այլ դեմքն ուրախ էր ու լուսավոր, իսկ ձեռքերին ու ոտքերին այլևս շղթաներ չկային: Երբ ծեր վանականը հաղորդվեց Սուրբ Խորհրդին, ուրվականը խոնարհվեց նրա առջև և անհետացավ:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի