Մի անգամ սատանան որոշեց իր գործիքները ցուցադրել: Իր հավաքածուն շարեց ապակե ցուցափեղկերի հետևում, որպեսզի բոլորը կարողանան տեսնել: Ի՜նչ հավաքածու էր: Այստեղ էր Նախանձի փայլուն դաշույնը, իսկ կողքին Բարկության մուրճն էր երևում: Հարևան դարակի վրա Կրքի աղեղն էր, իսկ դրա կողքին շարվել էին Որկրամոլության, Ցանկասիրության ու Խանդի թունավոր նետերը: Առանձին ցուցափեղկի վրա Ստի ցանցերի մի մեծ հավաքածու էր ցուցադրվում: Այնտեղ էին նաև Հուսահատության, Արծաթասիրության ու Ատելության գործիքները:
Իսկ ամենագեղեցիկ դարակի վրա, բոլոր գործիքներից զատ, փոքր, անշուք ու բավականին մաշված մի փայտե սեպ էր դրված, որի վրա գրված էր «Հպարտություն»: Ի զարմանս բոլորի, սրա գինն ավելի բարձր էր, քան բոլոր գործիքների գները միասին վերցրած:
Այն հարցին, թե ինչու է այդքան բարձր գնահատում այդ տարօրինակ սեպը, սատանան պատասխանեց.
- Այն իսկապես բոլոր գործիքներից վեր եմ դասում, որովհետև իմ զինանոցում դա միակ զենքն է, որի վրա կարող եմ հույս դնել, եթե մյուս բոլորն անզոր գտնվեն,- և փայտե սեպը քնքշորեն շոյելով՝ շարունակեց,- Եթե հաջողվում է այն մարդու գլխից ներս խփել, ապա այն դռներ է բացում նաև մյուս բոլոր գործիքների համար:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի