Երկյուղածություն և հնազանդություն

Երկյուղածություն

Ես ու՞մ եմ նա­յե­լու, ե­թե ոչ` հե­զե­րին ու խո­նարհ­նե­րին և նրանց, ով­քեր դո­ղում են Իմ խոս­քից (Ե­սա­յի ԿԳ 2)։

Մեծ երկ­յու­ղով, երբ մտնե­լու լի­նենք, երկր­պա­գենք Թա­գա­վո­րին, որ այն­տեղ է, քան­զի այն­տե­ղից ա­ռա­ջին իսկ հայտ­նությու­նը կա­րող է զար­մաց­նել տես­նո­ղին. փակ­ված են այժմ դռնե­րը մեզ հա­մար, իսկ երբ բաց տես­նենք դրանք (որ փնտրող­նե­րի նպա­տակն է), պի­տի տես­նենք ներ­սում մեծ լու­սա­վո­րություն:

Այ­սու­հետև ամ­բո­խով ու խռո­վությամբ չմտնենք, այլ` խորհր­դա­կան լռությամբ, քան­զի ե­թե թատ­րոն­նե­րում այն ժա­մա­նակ են կար­դում թա­գա­վոր­նե­րի հրո­վար­տակ­նե­րը, երբ մեծ լռություն է տի­րում, ա­պա որ­չափ ա­ռա­վել այս քա­ղա­քում է պետք, որ ա­մեն­քը խո­նարհ­վեն և ու­շա­դիր լի­նեն հո­գով ու լսե­լի­քով: Եվ ե­թե այս­պես անձ­ներս պատ­րաս­տենք, Հո­գու շնորհ­նե­րը բա­զում ճշմար­տությամբ կա­ռաջ­նոր­դեն մեզ, և այն­տեղ ար­քու­նա­կան ա­թո­ռին կհաս­նենք: Եվ այն­տե­ղի բո­լոր բա­րիք­նե­րին հաս­նում ենք մեր Տեր Հի­սուս Քրիս­տո­սի շնորհ­նե­րով ու մար­դա­սի­րությամբ (ս. Հով­հան­ Ոս­կե­բե­րան):

Հնազանդություն

Լսե­ցե՛ք, ունկն­դի՛ր­ ե­ղեք և մի՛ հպար­տա­ցեք, քան­զի Տե­րը խո­սեց (Ե­րեմ. ԺԳ 15)։

Աստ­ծու խոս­քին հնա­զանդ­վել ցան­կա­ցող­նե­րին ու բա­րի պտուղ տվող­նե­րին ու­ղեկ­ցում են հետևյալ հատ­կություն­նե­րը` հե­ծե­ծանք, խո­նարհ հա­յացք, ա­ղոթք, լռություն, մի տե­ղում մնալ, ցա­վա­գին լաց, բա­րե­պաշտ լի­նե­լու սրտա­ցա­վություն, և գոր­ծե­րը` հսկում, պահք, ժուժ­կա­լություն, հե­զություն, մե­ծա­հո­գություն, հա­րատև ա­ղոթք, Սուրբ Գրքի սեր­տում, հա­վատ, խո­նար­հություն, եղ­բայ­րա­սի­րություն, հնա­զան­դություն, աշ­խա­տանք, չար­չա­րանք, սեր, բա­րություն, ազն­վություն, և բո­վան­դակ լույ­սը, որ է Աստ­ված:

Կյան­քի պտուղ­ներ չտվող­նե­րին ու­ղեկ­ցում են հետևյալ հատ­կություն­նե­րը` հու­սա­հա­տություն, մե­ծամ­տություն, թա­փա­ռիկ հա­յացք, մտաց­րություն, տրտունջ, ան­հաս­կա­ցո­ղու-թյուն, և գոր­ծե­րը` շա­տա­կե­րություն, բար­կություն, դյու­րա-գրգ­ռություն, բամ­բա­սա­սի­րություն, ամ­բար­տա­վա­նություն, ան­տե­ղի խո­սա­սի­րություն, ան­հա­վա­տություն, ան­կա­յու­նություն, մո­ռաց­կո­տություն, հուզ­մունք, շփո­թություն, ա­գա­հություն, ար­ծա­թա­սի­րություն, նա­խանձ, խար­դա­խություն, ար­հա­մար­հանք, դա­տար­կա­խո­սություն, ան­տե­ղի ծի­ծաղ, քմա­հա­ճություն և բո­վան­դակ խա­վա­րը, որ է սա­տա­նան (ս. Մա­կար Ե­գիպ­տա­ցի):

Նա է հոգևոր ճարտարապետ, ով Սուրբ Գրքի հոգևոր ուսմունքներից կա­ռու­ցում և վեր է խոյացնում մի կոթող, որն իր լսելիքի համար դառնում է պատսպարան` զերծ պահելով նրան մոլորություններից:

Նա կարողանում է վերականգնել համա­ձայ­նությունը Ս. Գրքի այն հատվածների միջև, որոնք անմիտ մարդկանց թվում են հակասական. հաշտեցնում է իր խորագիտությամբ` վե­րաց­նելով հակասությունները, կապակցում է իր խոհականությամբ` ի չիք դարձնելով տա­րա­ձայնությունները. և խաղաղություն է հաս­տատում բորբոքված ունկնդիրների մեջ, ովքեր իրենք իրենց հետ պայքարի մեջ լինելով` հակասություններ էին գտնում նաև Ս. Գրքի ամենևին էլ իրար չհակասող տեղերում: Եվ երբ հաշտվում են ունկնդիրները` հաշտվում են իրար հետ և Ս. Գրքի տարբեր հատվածներ:

Աստծո խոսքերը նման են բոլոր հի­վան­դու­թյունների համար պիտանի դեղամիջո­ցի: Արտաքուստ նրանք տարբեր են թվում, բայց ներքուստ նման են իրենց բուժիչ զորությամբ: Սակայն մեր բանավեճերով մենք աստվածային գիտության մեջ էլ ենք տարաձայնություններ մտցնում, որի հետևան­քով մեր բերաններում այն դառնում է ներհակ: Վիճաբանություն սի­րողների բերաններում նույնիսկ Աստծո խոս­քերն են սկսում իրար հակասել (ս. Եփրեմ Ա­սորի):

Գրիգոր Դարբինյան

«Ինչպես կարդալ Աստվածաշունչը» գրքից