Հանդարտության մասին

Ոմն եղբայր հարցրեց ծերին և ասաց. «Հա՛յր, ինչպե՞ս պետք է հանդարտվել խցում»: Ծերն ասաց. «Խցում հանդարտվելն ա՛յս է, որ մարդ հանձնի իրեն Աստծո ձեռքը և մշտապես ընկնի Նրա առաջ, բա­րին գործի` որքան կարող է, կռվի չար խորհուրդների դեմ, որ թշնա­մին է դնում նրա մտքում: Այս է ճշմարիտ լռելն ու աշխարհից փախչե­լը»: Եղբայրն ասաց. «Եվ ի՞նչ է աշխարհը»: Ծերն ասաց. «Աշխարհը հոգու բնությանը հակառակ գործելն է, աշխարհը մարմնի կամքը կա­տարելն է, աշխարհը ինչ­որ երկրավոր անցողիկ բանի մասին խորհելն է, աշխարհը՝ առավել մարմնի, քան հոգու մասին հոգալն է, աշխարհը գործով պարծենալն է: Այս ամենը ես ինձնից չեմ ասում, որդյա՛կ, այլ Հովհաննես առաքյալն է ասում. «Մի՛ սիրեք աշխարհը և ոչ էլ՝ ինչ որ աշխարհին մեջ կա» (Ա Հովհ. Բ 15): Եվ մենակյացը պարտավոր է քննել իրեն մշտապես, թե արդյոք կարո՞ղ է անցնել նրանց միջով, ով­քեր օդում են, կամ ազատվել նրանցից, քանի դեռ իր մարմնի մեջ է, քանզի ով պարտվում է որևէ ախտից, նրա ծառան է»: Եղբայրն ասաց. «Ի՞նչ պետք է անի մենակյացը»: Ծերն ասաց. «Պետք է հանդարտվի, իսկ հանդարտվելու համար այս երեք բաներն են անհրաժեշտ. նախ` Աստծո երկյուղը, երկրորդ` ողորմություն խնդրել Նրանից՝ անձան­ձիր, երրորդ` երբեք միտքը չկտրել Աստծուց»:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016