Հնարավորությունը

Պատմում են, որ անձրևոտ մի օր բանաստեղծը շվարած շրջում է իր կիսաքանդ տան մեջ, նստում է աթոռին ու մտածմունքների մեջ ընկնում: Կիսաբաց դռնից ներս է մտնում մի օտարական և հարցնում. -Ճամփորդ եմ, կընդունե՞ս ինձ քո տանն իջևանելու այս գիշեր: Բանաստեղծը դառնացած քմծիծաղ է տալիս ու պատասխանում. -Կընդունեի, եթե իմ տունը կիսաքանդ չլիներ ու երդիկից անձրև չկաթար: Չունեմ որևէ հնարավորություն ու հարմարություն, որպեսզի քեզ ընդունեմ: Ճամփորդը շրջվում է և փորձում հեռանալ: Իսկ միայնակ մնացած մարդը խորասուզվում է մտքերի մեջ` լսելով իր տան ժամացույցի սլաքների աշխատանքը, բայց սթափվում է ու զարմանքից քարանում. ժամացույցը երկար տարիներ չէր աշխատում, սակայն ճամփորդի ներկայությունից կրկին սկսել էր աշխատել... Բանաստեղծն ասում է. -Սպասի´ր, մի´գնա, դու ո՞վ ես, որ քո ներկայությունից չաշխատող ժամացույցը կյանք առավ: Ճամփորդը նայում է մարդուն ու պատասխանում. -Նայիր շուրջդ ու կտեսնես, թե ինչքան շատ բան կա անելու, գործելու, փոխելու, չէ՞ որ դրանք քեզանից անհնարինություն չեն պահանջնում: Եվ ինչո՞ւ ես հնարավորությունները դրսում փնտրում: Երբ քո տան ներսի իրերը կարգավորես ու կարգի բերես, այդժամ կարող կլինես ինձ ընդունել և իմ անսահման հնարավորություններից օգտվել:

Աստվածաշունչն ասում է. «Աստծո արքայությունը ձեր ներսում, ձեր մեջ է» (Ղուկ. 17.21)

«Չգիտեք, որ Աստծո տաճար եք դուք, եւ Աստծո Սուրբ Հոգին է բնակվում ձեր մեջ » (Ա Կորնթ. 3.16):

Հովհաննես Մանուկյան