Արդարության ջատագով փուշը

Անապատում մի փուշ աճեց, խրոխտ կանգնեց ու ասաց.

- Ինչքան անարդար է կյանքը, ինչքան բնությունն իմ հանդեպ անարդար լինի, ինչքան հողն ու փոշին ինձ վրա լցնի, ջուրը ցամաքի, մեկ է, մինչև երկինք եմ բարձրանալու, կյանքի անարդարությունն ազդարարելու: Ինձ ո՛չ Աստված է հարկավոր, ո՛չ էլ հրեշտակ, որ ինձ պաշտպանի: Ով խոհեմ է, թող իմ սուր-սուր փշերից իրեն հեռու պահի:Այդ պահին մի ահռելի ստվեր ընկավ փշի վրա: Փուշը վեր նայեց, տեսավ դեպի իրեն նայող երկու մեծ չռած աչքեր և հրճվանքից ավելի ծամածռված ուղտի շրթունքներ` անապատային կենդանու երջանիկ մի պատկեր:

Մի քանի վայրկյան անց ուղտը գոհունակությամբ ծամում էր փուշը և փշե սուր-սուր արդարությունը...

Ահա այսպես էլ մարդիկ, որոնք փորձում են անտեսել Աստծուն, պայքարել չարի, անարդարության դեմ, առանց Աստծո այս փուշի նման անզոր են հաղթել խավարի իշխանին ու նրա իշխանությանը:

Հովհաննես Մանուկյան