Պատմեց հայրերից մեկը և ասաց. «Նիկոպոլսի անապատում կար ոմն մենակյաց, որին մի աշխարհական էր սպասավորում: Քաղաքում մի մեծահարուստ և ամբարիշտ մարդ կար, որը մեռավ, և նրան հուղարկավորում էին եպիսկոպոսներն ու ողջ քաղաքը` ջահերով ու մոմերով: Իսկ մենակյացի աշակերտը սովորականի պես հաց տանելով` գտավ մենակյացին վախճանված, քանզի բորենին կերել էր նրան: Երեսի վրա ընկավ Տիրոջ առաջ և ասաց. «Վեր չեմ կենա, մինչև պատասխան չստանամ, թե ինչո՞ւ է այսպես, որ այն ամբարտավանն այդքան փառքով թաղվեց, իսկ սա, որ օր ու գիշեր Քեզ էր ծառայում` նման վախճան ունեցավ»: Եկավ հրեշտակը և ասաց նրան. «Այն ամբարիշտը մի բարի գործ արեց և ստացավ իր պարգևն այստեղ, քանզի այնտեղ ոչ մի հանգիստ չի գտնելու, իսկ այս սուրբ մենակյացը, որ լի էր առաքինությամբ, մարդկորեն փոքրինչ հանցանքներ ուներ, դրանց դիմաց հատուցեց այստեղ, որպեսզի այնտեղ սրբված կանգնի Աստծո առաջ»: Հավատաց եղբայրը և փառավորեց Աստծուն՝ Նրա դատաստանների համար, որ ճշմարիտ են»:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի