25 Նոյեմբեր, Բշ
Աբբա Պետրոսի վանքում` Սուրբ Հորդանանին մոտ, մի ծեր էր բնակվում` Նիկողայոս անունով, որը պատմեց մեզ հետևյալը. «Երբ Հռայիթում էի բնակվում, մի անգամ երեք եղբայրներով ուղևորվեցինք դեպի Թեբայիդ, և անապատով ընթանալիս մոլորվեցինք ճանապարհին և շեղվեցինք դեպի անբնակ վայրեր: Սաստիկ ծարավելով՝ մի ամբողջ օր ջուր չգտանք. սկսեցինք պապակել այն աստիճան, որ ծարավից ու խորշակից խեղդվելով` չէինք կարողանում քայլել: Անապատում մի մոշի թուփ գտանք, և մեզնից յուրաքանչյուրը ապաստանեց նրա ստվերի տակ, և կարծում էինք` կմեռնենք: Եվ երբ ննջեցինք, հրաշք կատարվեց մեզ հետ: Տեսա մի ջրհոր՝ ջրով լի, որից ջուրը հորդում էր, և ջրհորի կողքին երկու հոգի կային՝ փայտյա բաժակներով: Ես սկսեցի աղաչել նրանցից մեկին և ասացի. «Գթասի՛րտ եղիր, տե՛ր իմ, մի քիչ ջո՛ւր տուր ինձ»: Եվ մյուսին նույնպես սկսեցի աղաչել ու ասել. «Գթասի՛րտ եղիր, տե՛ր իմ, ինձ ջո՛ւր տուր մի քիչ, քանզի նվաղած եմ ծարավից»: Իսկ նա չէր կամենում շնորհել: Ասաց նրան մյուսը. «Տո՛ւր նրան մի փոքր»: Իսկ նա ասաց. «Չե՛նք տա նրան, քանզի շատ ծույլ է, բայց միայն օտարական լինելու համար կտանք նրան»: Այդպես ինձ ջուր տվեցին, և ես էլ տվեցի նրանց, որ ինձ հետ էին: Եվ իսկույն զորացանք և գնացինք երեք օր ու այլևս չխմեցինք` մինչև տեղ հասանք»:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի