Ճամփորդների կերպարանք առած երկու հրեշտակ գիշերելու համար մի հարուստ ընտանիքի հարկի տակ կանգ առան: Ընտանիքը հյուրասեր չէր և չցանկացավ հյուրերին հյուրասենյակում թողնել: Նրանց առաջարկեցին ցուրտ նկուղում գիշերել: Երբ նրանք անկողիններն էին բացում, ավագ հրեշտակը պատի մեջ մի անցք տեսավ ու փակեց այն: Կրտսերն այդ տեսնելով՝ հարցրեց, թե ինչու է անում: Ավագը պատասխանեց.
- Իրերն այնպիսին չեն, ինչպիսին թվում են:
Հաջորդ գիշեր նրանք կանգ առան մի շատ աղքատ, բայց հյուրասեր մարդու տանը: Տանտերերն իրենց ունեցած աղքատիկ կերակուրը եկվորների հետ կիսեցին և իրենց անկողինն առաջարկեցին նրանց, որպեսզի կարողանան լավ հանգստանալ: Առավոտյան հրեշտակներն արթնացան ու տեսան, որ ամուսինները լաց են լինում: Նրանց միակ կովը, ում տված կաթը նրանց եկամուտի միակ միջոցն էր, սատկել էր գոմում: Կրտսեր հրեշտակն ավագին հարցրեց.
- Ինչպե՞ս կարող էր այսպես լինել: Առաջին մարդն ամեն ինչ ուներ, իսկ դու նրան օգնեցիր: Երկրորդ ընտանիքը շատ քիչ ուներ, բայց պատրաստ էր կիսել իր ողջ ունեցածը, իսկ դու թույլ տվեցիր, որ նրանց միակ կովը սատկի: Ինչո՞ւ:
- Իրերի դրությունն այնպիսին չէ, ինչպիսին թվում է,- պատասխանեց ավագ հրեշտակը,- Երբ մենք նկուղում էինք, ես հասկացա, որ անցքի մեջ գանձեր էին թաքցված: Քանի որ տանտերը կոպիտ էր և չէր ուզում բարիք գործել, ես անցքը փակեցի, որպեսզի նա չգտնի գանձերը: Իսկ մյուս տանը, երբ քնած էինք, մահվան հրեշտակը եկավ տանտիրոջ կնոջ հետևից, և ես կովին տվեցի նրա փոխարեն…
Մենք երբեք ամեն ինչ չգիտենք: Եվ եթե նույնիսկ հավատք ունես, նաև պետք է վստահություն էլ ունենաս, որ այն ամենն, ինչ կատարվում է, ի օգուտ քեզ է: Բայց ժամանակի ընթացքում ես հասնում դրան…
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի