Իսկական ընկերը

Սաստիկ հարբեցող մի մարդ կար: Նա շուն ու կատու ուներ, որոնք անդադար վիճում էին, թե իրենցից ով է տիրոջ իսկական ընկերը:

Մի օր, երբ նա կրկին ցանկացավ խմել, կատուն իսկույն հայտնվեց կողքին, ինչպես միշտ էր անում և օգնում նրան, երբ նա փող չէր ունենում:

- Վաճառի՛ր ինձ և քեզ համար խմելու բան գնիր: Իսկ ես որպես քո ամենահավատարիմ և իսկական ընկեր, կփախչեմ և քեզ մոտ կվերադառնամ:

Ասածն արած էր: Հարբեցողը վաճառեց կատվին և այդ գումարով մի շիշ գինի գնեց: Արդեն պատրաստվում էր խմել, երբ շունը հանկարծ այնպես գռմռաց, որ շիշն ընկավ նրա ձեռքից ու ողջ գինին թափվեց:

- Ախ այդպե՞ս,- բարկացավ հարբեցողն ու սկսեց շանը ծեծել:

Իսկ նա նույնիսկ չփախավ:

- Խփի՛ր,- ասաց,- միայն թե մի՛ խմիր:

Այդ պահին, հուրախություն շան, կատուն վերադարձավ:

Իմացավ, թե ինչ է պատահել, հաղթանակ նայեց ծեծված շանն ու տիրոջ հետ կրկին շուկա գնաց:

Վերադարձան գինու նոր շշով:

Հազիվ էր հասցրել մարդը բացել այն, երբ շունն այնպես հաչաց, որ այս շիշն էլ ընկավ ու կոտրվեց:

Հարբեցողը կատաղեց: Ձեռքն ընկածով սկսեց շանը ծեծել: Շղթայված շնից էլ վատը դարձավ:

- Ատո՜ւմ եմ,- մռնչում է,- սպանելո՜ւ եմ:

- Սպանի՛ր,- համաձայնեց շունը,- միայն մի՛ խմիր:

Հարբեցողը նրան նայեց, և հանկարծ հայացքը իմաստալից դարձավ: Վերջապես հասկացավ, թե ով է իր իսկական ընկերը: Եվ սկսեց շոյել շանն ու ներողություն խնդրել նրանից:

Իսկ կատվին, երբ նա վերադարձավ, կրկին վաճառեց: Միայն թե այս անգամ այնքա՜ն հեռու, որ այլևս չկարողանա վերադառնալ…

Ռուսերենից թարգմանեց Էմիլիա Ապիցարյանը