Մի մարդ հուսահատության հասավ: Բարձրացավ շենքի տանիքը, որպեսզի վերջ տա կյանքին:
Պատահաբար ներքև նայեց ու տեսավ, որ բազմաթիվ մարդիկ էին հավաքվում այնտեղ: Դա կարկատաններով մեծ ծածկոցի էր նման: Տոնախմբություն էր սկսվում:
Եվ այդժամ հասկացավ, որ մարդկային կյանքը մի մեծ կարկատաններով ծածկոց է և միայն Աստված գիտե, թե դրանում քանի և ինչպիսի կտորներ պիտի լինեն՝ երջանկության ու վշտի, առողջության ու հիվանդության, ուրախության ու դժբախտության: Իսկ եթե այդ ընթացքն ինքնակամորեն ընդհատել, ապա կտորի մի անպետք մաս կմնա միայն: Եվ այնժամ մարդն իջավ տանիքից և դժվարին ու քարքարոտ, բայց հրաշքներով ու զարմանահրաշ բացահայտումներով լի աստվածճանաչողության ճանապարհով գնաց:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի