Խոնարհության մասին

Հայր Դանիելն ասաց. «Երբ հայր Անտոնը պատրաստվում էր փոխադրվելու այստեղից, պատվիրեց մեզ և ասաց. «Հոգ մի՛ արեք՝ ինձ համար բարի բան անել, քանզի եթե որևէ բարի բան եմ արել երկ­րի վրա, այն գտնելու եմ»: Եվ երբ արդարների քնով ննջելու մոտ էր, հուզմունք ապրեցին նրա աշակերտները, իսկ նա ասաց. «Լռե՛ք, որով­հետև ժամը դեռ չի մոտեցել, երբ գա, ես ձեզ կասեմ, սակայն ձեզանից դատաստան կպահանջվի Քրիստոսի աթոռի առաջ, եթե իմ մարմինը որևէ մեկին տաք»: Եվ նրանք էլ հարցրին. «Իսկ ի՞նչ անենք»: Ծերն ասաց. «Չվանով ոտքերիցս կապեք և քաշելով գցեք անապատում»: Ահա այս Աստծո սուրբն ու երանելին այսպիսի խոնարհության էր հասել, որ այսպիսի պատվեր էր տալիս սուրբ մարմնի վերաբերյալ: Ծերը միշտ ասում էր, թե` այն ժամանակից ի վեր, ինչ եկա այստեղ, բազմիցս զղջացել եմ ասածս խոսքերի համար, սակայն լռության հա­մար` երբեք: Իսկ երբ մերձեցավ սրբի մահվան ժամը, սկսեց լաց լինել և ողբալ: Եղբայրներն ասացին. «Արդարև դո՞ւ էլ ես երկնչում մահ­վանից, հա՛յր»: Եվ նա ասաց. «Ճշմարիտ եմ ասում, եղբայրնե՛ր, և Տերը գիտե, որ այս երկյուղը, որն այժմ իմ սրտում է, միշտ ինձ հետ էր այն ժամանակից ի վեր, երբ եկա կրոնավորության»: Այս ասելով` արդարների քնով ննջեց Արսենիոս երանելին: Իսկ երբ հայր Պիմենը լսեց, թե ննջեց հայր Արսենիոսը, ողբաց և ասաց. «Երանի քեզ, հա՛յր Արսենիոս, քանզի քո անձն այս աշխարհում ողբացիր, որովհետև ով այստեղ չի ողբում իր անձը, հանդերձյալում կողբա: Կամ այստեղ կա­մավոր, կամ այնտեղ ակամա տանջանքների պատճառով պարտավոր ենք ողբալու»»:

«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016