25 Նոյեմբեր, Բշ
Ոմն եղբայր հարցրեց հայր Պիմենին և ասաց. «Ի՞նչ անեմ, հա՛յր, քանզի իմ խորհուրդներն ինձ խռովքի են մատնում, չեն թողնում ինձ մեղքերիցս ձերբազատվել և դրդում են ինձ քննելու ընկերոջս հանցանքները»: Ծերը նրան ասաց. «Մի ծեր կար, որ նստում էր իր սենյակում, իսկ նրա աշակերտը նստում էր նրանից հեռու՝ մեկ այլ խցում: Երբ նա գնում էր ծերին տեսնելու, նրան գտնում էր լացի ու արտասուքի մեջ: Մի անգամ աշակերտը նրան հարցրեց. «Ինչո՞ւ ես միշտ ողբում, հա՛յր»: Ծերը նրան ասաց. «Իմ բազում մեղքերի համար եմ լալիս, որդյա՛կ»: Աշակերտն ասաց. «Դու մեղքեր չունես, հա՛յր»: Ծերն նրան ասաց. «Ի՞նչ ես ասում, որդյա՛կ. եթե հնար լիներ տեսնելու իմ մեղքերը, ապա տասը մարդ բավական չէր լինի ողբալու դրանք: Սակայն դու ևս միշտ հիշի՛ր քո վախճանի և Աստծո դատաստանի օրը և չես կարողանա դատել ընկերոջդ»»:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի