Հայր Սիղվիանոսին հարց տրվեց, թե` ինչ անենք մեր քնի, ծուլության ու անզղջության հետ, քանզի մեզ գիշերը չեն թողնում առանց ձայնի ու երգելու աղոթել: Եվ նա ասաց. «Երգով պաշտամունք մատուցելը հպարտություն է ծնում, խստասրտություն և մտքերի մթագնում, որովհետև ասում է. «Ես պաշտում եմ, իսկ նա` ոչ, իմ ձայնն ու բառը քաղցր է, նրանը` ոչ»: Եթե կամենում ես զղջում և արտասուքներ ստանալ, մի կողմ դի՛ր երգն ու ձայնը, իսկ երբ Աստծո առաջ աղոթքի կանգնես, քո բերանը թող անմռունչ սաղմոսի, իսկ միտքդ թող քննի Խոսքի զորությունը: Եվ միշտ իմացի՛ր, որ Աստծո առաջ ես կանգնած, Ով սրտերն ու խորհուրդներն է քննում, և հիշի՛ր քո մեղքերը, մահն ու դատաստանը: Գիշերը, երբ վեր կենաս, դուրս արի՛ և շրջի՛ր` Աստծուն օրհնելով, «Հայր մեր» ասելով, ապա մտի՛ր սենյակ և անձայն կատարի՛ր կանոնը»: Եղբայրն ասաց. «Ես ամբողջ ժամանակ ութ ձայնով կատարեցի սաղմոսը»: Ծերն ասաց. «Դա անզղջություն է ծնում. հիշի՛ր սուրբ հայրերին, որ նրանցից շատերը ամուսնությունից եկան, նրանցից ոմանք ո՛չ Գիրքը գիտեին, ո՛չ ձայն ունեին, ո՛չ սաղմոսներ գիտեին, բայց և այնպես հաճո եղան Աստծուն և բազում զորություններ գործեցին, ինչպես Պողոս Պարզամիտը, մյուս Պողոսը, Անտոնիոսը, Պամբոն և ուրիշ շատերը, ովքեր ո՛չ երգով և ո՛չ էլ քաղցրաձայնությամբ էին նշաններ ցույց տալիս: Երգով պաշտամունք մատուցելն աշխարհի եկեղեցիներինն է և ոչ թե՝ անապատականներինը: Եվ երկնավորների մասին էլ գրված չէ, թե ութ ձայնով են պաշտում, այլ գրված է, թե նրանց մի մասը «Սուրբ, սուրբ, սուրբ» են ասում, ոմանք` «Ալելուիա», մի մասն էլ` «Օրհնյալ է Տիրոջ փառքն Իր տեղում»:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի