Ջուրը

Գանձ որոնող մի մարդ, որ մեծ ադամանդ էր գտել, դեգերում է անապատում և բարձրաձայն ասում.

- Վերջապես իրականացավ իմ երազանքը. գտա այս թանկարժեք քարը, սակայն Աստված իմ, ջուր եմ ուզում, խմելու ջուր:

Մի արաբ է մոտենում ու սառնորակ ջրով լի մեծ թաս է պարզում այդ մարդուն և ասում.

- Քարավանով այս կողմերում անցնում էինք: Հեռվից լսեցի ձայնդ: Ահա վերցրու, խմիր:

Գանձախույզը ջրի մի մասն ագահորեն խմում է, իսկ մյուս մասը թափում արևի ճառագայթներից շիկացած ավազի վրա և ասում.

- Աստծուց ջուր էի խնդրել, բայց ոչ այսքան շատ: Ես երազում եմ, որ Նա ինձ ավելի շատ ոսկի, ադամանդ տա:

Արաբը, շվարած այդ տեսարանից, վերցնում է իր դատարկ թասը և հեռանում:

Որոշ ժամանակ անց գանձ որոնող մարդը զգում է, որ նորից սաստիկ ծարավ է և աղերսում է.- Աստվա՛ծ իմ, մեծ սխալ գործեցի. արաբի բերած ջուրը թափեցի... ու քո օգնությունը իմ նյութական ցանկությունների պատճառով չգնահատեցի: Խնդրում եմ, այս անգամ էլ օգնիր:

Հեռվում նկատում է մի քարավան: Ուրախությամբ շտապում է այդ կողմը, տեսնում զինված մարդիկ և իրեն ջուր բերող արաբին ու ասում.

- Եղբա՛յր, խնդրում եմ կրկին խմելու ջուր տուր, այլապես այս անապատում ծարավից կմեռնեմ:

Արաբը պատասխանում է.

- Այս կողմերում ջուրն ավելի թանկ է, քան ամեն մի թանկ արժեք քար կամ ոսկի: Այս անգամ վճարիր ջրի փոխարեն:

Գանձախույզը գրպանից ստիպված հանում է իր գտած ադամանդը և փոխանակում մեկ բաժակ ջրի համար:

Հաճախ Աստված նաև լռում է և չի իրագործում մարդկանց խնդրանքները, քանի որ այն, ինչ Աստված հարկ է համարում պարգևել, մարդիկ հոգևոր առումով դեռևս պատրաստ չենգնահատելու ու կորցնում են...

Հովհաննես Մանուկյան