Մյուռոնաթափ աղավնի

«Մյուռոն» հունարեն բառ է (µύρου), որ նշանակում է «հեղուկ անուշահոտություն, հոտավետ յուղ» կամ «բույսից հոսող հյութ», և ծագում է «օծել» արմատից (Հր. Աճառյան, Հայերեն արմատական բառարան):

Սրբալույս Մյուռոնը քրիստոնեական եկեղեցում օծման համար կիրառվող սրբազան հոտավետ և անուշաբույր յուղ է: Այն հանդիսանում է Սուրբ Հոգու շնորհները փոխանցելու միջոց: Սրբալույս Մյուռոնով է կատարվում դրոշմի և քահանայի ձեռնադրության խորհուրդը: Մյուռոնով են օծում եկեղեցին, Սուրբ Սեղանը, ինչպես նաև խաչը, Ավետարանը, սրբապատկերները, սպասքը և այլն:

Մյուռոնի գլխավոր նյութը ձիթապտղի մաքուր յուղն է, խառնված ավելի քան 40 հոտավետ ծաղիկների, արմատների, բալասանի յուղի հետ և այլն:

Մյուռոնի օրհնության իրավունքը վերապահված է միայն Ամենայն հայոց կաթողիկոսին: Սրբազան այս նյութը հատուկ հանդիսավոր արարողությամբ օրհնվում է 5-7 տարին մեկ անգամ:

Մյուռոնաթափ աղավնին ոսկուց կամ արծաթից պատրաստված մի անոթ է, որի մեջ լցնում են Մյուռոնը: Ինչպես հայտնի է Ավետարանից, Քրիստոսի մկրտության ժամանակ Սուրբ Հոգին աղավնու կերպարանքով իջավ Նրա վրա: Քանի որ աղավնին Սուրբ Հոգու խորհրդանիշն է, այս պատճառով Սրբալույս Մյուռոնը պահվում է աղավնաձև անոթներում:

Այս անոթը պատրաստվում է մեծ մասամբ թևատարած աղավնու, ինչպես նաև որևէ ճյուղի վրա կամ էլ գնդի վրա (խորհրդանշում է երկրագունդը) նստած աղավնու ձևով: Աղավնին ամրացված է պատվանդանի վրա, որևէ տեղում դնելու համար: Մյուռոնը նախապես լցվում է աղավնու թիկունքին գտնվող անցքից, իսկ օգտագործման ժամանակ հարկավոր չափով կաթեցվում կտուցից, որը շարժական է: Ներքև թեքելիս այն բացվում է, իսկ ուղղելիս՝ փակվում:

Մյուռոնաթափեր լինում են նաև ոչ աղավնաձև, որը կլոր մի աման է պատվանդանով սկիհի նմանությամբ, ամանն ունի Մյուռոնը ծորալու տեղ, վրան ծածկով կամ առանց ծածկի և խաչով: Այն կոչվում է Մյուռոնաշիշ, ինչպես նաև «բթնոց»: