Մի մենաստան կար, որի շուրջը սկսեցին բնակելի տներ կառուցել, և շուտով այն հայտնվեց աշխարհիկ մարդկանց տների օղակում: Շրջակայքում բնակվող աշխարհիկ մարդիկ ևս գալիս էին՝ ժամերգություններին մասնակցելու:
Մի անգամ մի նորընծա մենակյաց, ժամերգության գնալիս, մոռացավ իր խցի դուռը կողպել, և մի կին մտավ ներս…
Երբ մենակյացն իմացավ այդ մասին, խիստ հուզվեց. «Ինչպիսի՜ դժբախտություն: Կինը պղծեց խուցս: Ամեն ինչ ավարտված է, ես կեղտոտ պատմության մեջ հայտնվեցի»:
Առանց երկար-բարակ մտածելու՝ վերցրեց սպիրտի շիշը, մեջը եղածը հատակին լցրեց ու այրեց: «Ուզում էի հատակը հոտից մաքրել»: Քիչ էր մնում ամբողջ մենաստանն այրեր:
Խցի հատակն, իհարկե, այրեց, սակայն իր միտքը չայրեց:
Բայց հենց դա՛ էր պետք այրել, որովհետև հենց դրա՛ մեջ էր չարիքը: Եթե նա բարի միտքը գործի դներ, և ասեր իրեն, որ կինն ակնածանքից էր իր խուցը մտել՝ ցանկանալով վանական շնորհը որպես օրհնություն ստանալ, որպեսզի այնուհետև տանը ճգնի, ապա նա հոգևոր փոփոխություն կունենար և կփառաբաներ Աստծուն:
Պաիսիոս Աթոսացի
Ռուսերենից թարգմանեց Էմիլիա Ապիցարյան
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի