Հայացք մեր կյանքին

Մի պահ կանգ առնենք, մարդիկ... Կանգ առնենք մի պահ ու նայենք մեր կյանքին: Ոչ, նկատի չունեմ` իրադարձություներին, այլ` կյանքին: Մենք հաճախ կյանքը տեսնում ենք որպես իրադարձությունների մի շղթա, իրադարձությունների, որոնք պատահում են մեզ հետ, մեր շուրջ: Մենք վաղուց արդեն նույնացրել ենք մեր կյանքը այդ իրադարձությունների հետ և ասելով «ապրել»` հասկանում ենք ինչ-որ իմաստով «խաղալ» այդ իրադարձությունների դաշտում: Եվ մեր ողջ կյանքն անցնում է այդ իրադարձությունների մեջ. հաճելիներից ուրախանում ենք, տհաճներից` տխրում, կառուցում «ծրագրեր», ձգտում դրանց, «հաջողություններից»` ոգևորվում, անհաջողություններից` հուսահատվում... Տարիներն անցնում են: Կյանքի ժամանակն ավարտին է մոտենում... Սակայն իրադարձությունները չեն ավարտվում, նրանց հորձանքը նույն գետի պես հեղեղում է մեր շուրջը... Եվ հիշում ենք հին խոսքերը, որ ասում են. «Ոչ մի նոր բան չկա արեգակի ներքո.... Նախկինների հիշատակը չկա, չի լինելու նաև դրանցից հետո գալիքների հիշատակը....»:

Իսկ ո՞ւր անցավ մեր կյանքը, որտե՞ղ մենք բաց թողեցինք այն...

Մենք այն բաց թողեցինք հենց այդ նույն իրադարձությունների մեջ: Այո, հենց այն իրադարձությունների, որոնք մեզ «կյանքն» էին թվում, այնինչ` կյանքը այդ ողջ ընթացքում անցնում էր մեր ներսում, բայց մենք նրան չէինք ապրում: Այն կյանքը, որ մշտապես իր մեղմ զանգերն է խփում մեր սրտի խորքում, բայց մենք չէինք լսում նրան: Եվ ինչո՞ւ չէինք լսում... Ի՞նչն է պատճառը, որ մարդ չի նայում իր ներսը, և անընդհատ երջանկություն է փնտրում իրենից դուրս: Պատասխանն այստեղ է. մեր ներսում անելիքը շատ է, դժվարին ու ցավոտ, և մենք չենք ցանկանում դիպչել դրան ու մեզ նետում ենք արտաքին աշխարհ` հնարավորինս մեր ներսից հեռու` փնտրելով պատրանքային ուրախություններ, տարատեսակ զգացողություններ ու ապրումներ, մի խոսքով` ամեն բան, ինչ մեզ հնարավորինս կհեռացնի մեր ներսից, չի թողնի, որ վերհիշենք այն, չէ որ այն ցավոտ է, ու այնտեղ այնքա՜ն խնդիրներ կան: Եվ այսպես շուտով հասնում ենք այն բանին, որ իսպառ մոռանում ենք մեր ներսը ու մեր ներքին ծարավը փորձում ենք հագեցնել արտաքին աշխարհի ինչքով, մոլեռանդորեն ձգտում ենք փառքի, իշխանության` կարծելով, թե մեզ հենց դա է պակասում, կարծելով, թե մեր ներքին սովը դրանց բացակայությունից է... և գնալով դառնում ենք ավերի ու չարի աղբյուր` նախ մեզ համար, ապա և` ողջ աշխարհի: Ու այդպես էլ չենք գիտակցում, որ իրական երջանկությունը միայն մեր ներսում կարող ենք գտնել. որ թեև քարքարոտ, բայց միակ պտղաբեր դաշտը մեր ներսում է, և որ այն մշակելուց հետո շուտով առատորեն կհնձենք դրա երջանիկ պտուղները, և մեր աշխատանքը կվարձատրվի մեկի տեղ բազում արդյունքով:

Եվ մի՞թե ողջ աշխարհի չարիքը այս պարզ խելագարությունից չէ, որ գալիս է: Մարդն իրեն է փնտրում իրենից դուրս. մի՞թե սա խելագարություն չէ... Քրիստոս ասում է. «Ի՞նչ օգուտ մարդուն, եթե նա ողջ աշխարհը շահի, բայց իր անձը կորցնի...», և թե` «Աստծու Արքայությունը դրսից տեսանելի կերպով չի գալիս, և չեն ասի, թե` ահավասիկ այստեղ է կամ այնտեղ, որովհետև ահա Աստծու Արքայությունը ներսում` ձեր մեջ է»...

 Դարեր ի վեր մարդկությունը ուտում է ինքն իրեն, որովհետև իր ներսի քաղցը փորձում է դրսից բավարարել, և որքան ավելի է խժռում իրեն, այնքան ավելի է քաղցում: Եվ հիրավի դիպուկ են բանաստեղծի խոսքերը.

Ես ձեզ ասում եմ` կգա Ոգու սով,

Եվ դուք կքաղցեք ճոխ սեղանի մոտ,

Կընկնեք մուրալու հափրած որկորով`

Հրեղեն խոսքի, վեհ խոսքի կարոտ...

Եվ մի՞թե մարդկային չարությունը հենց ներքին` իրական երջանկության պակասից չէ, մի՞թե սիրո պակասից չէ, որը մարդ զգում է իր ներսում` անկախ նրանից` հասկանում է այդ, թե ոչ: Հիշենք, թե ինչ էր ասում Մայր Թերեզան. «Այս աշխարհն ավելի շատ սիրո ու կարեկցանքի կարիք ունի, քան հացի»...

Եվ արդ, մարդու ողջ գոյության նպատակը հենց իր ներքին կյանքն ապրելն է: Հրեաներն ասում են, թե մարդ այս աշխարհ է գալիս որպես մի «վայրի այծիկ» (շատ մաքուր ու անմեղ, բայց դեռևս վայրի), և պետք է հեռանա այս աշխարհից որպես Հրեշտակ: Հարց տանք մեզ. մենք ապրո՞ւմ ենք այդպես, մենք այդ այծիկին դարձնո՞ւմ ենք Հրեշտակ, թե՞ դեռ մի բան էլ ապականում ենք նրա մաքրությունը և այդ անմեղ արարածին դարձնում գազան, որը շուտով սկսում է հոշոտել շուրջբոլորը...

Սիրելիներ, այս ողջ աշխարհը մեզ համար է ստեղծված` մեզնից յուրաքանչյուրի: Եվ այս տեսանկյունից` ողջ աշխարհը մեզնից է սկսվում` հենց մեր անձից: Եվ արդ, դառնանք դեպի մեզ, դառնանք դեպի մեր ներսը` աստիճանաբար, քայլ առ քայլ... Անընդհատ մեր մտքում պահենք, որ Տիրոջ Արքայությունը մեր ներսում է, և որ մեր նպատակը` մեր միա՛կ Նպատակը, այդ Արքայությունն է: Ու երբեք չմոռանանք, որ Տերը ցնծագին սրտով դառնում է դեպի այն հոգին, որն, անառակ որդու պես ի խորոց սրտի զղջալով, թողնում է ամեն բան և կատարյալ խոնարհ սրտով դեպի իր Հայրն է դառնում ու ասում. «Հայր, մեղանչեցի Քո և Երկնքի առաջ, այլևս արժանի չեմ Քո որդին կոչվելու, դարձրու ինձ մեկը Քո վարձկաններից»...

(Շարունակելի...)

 

Մակար Ղազարյան

03.04.24
Օրհնությամբ ՝ ԱՀԹ Առաջնորդական Փոխանորդ Տ․ Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանի
Կայքի պատասխանատու՝ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյան
Կայքի հովանավոր՝ Անդրանիկ Բաբոյան
Web page developer A. Grigoryan
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի 2014թ․