25 Նոյեմբեր, Բշ
Ոմն մենակյաց` անունը Եղիաս, հույժ սիրեց կուսությունը և ասում էր. «Լավ է իմ մարմնի անդամներից մեկը կորցնեմ, քան իմ կուսությունը»: Նա երկու վանք շինեց. մեկը քաղաքում, մյուսը` անապատում: Եղբայրներին հավաքեց անապատում, իսկ կույսերին՝ քաղաքում, և հոգում էր նրանց կարիքների մասին, ինչպես նաև՝ պարտեզների ու ջրհորների: Սակայն սատանան խռովություններ գցեց եղբայրների մեջ, և սրանք վիճաբանեցին միմյանց հետ: Նրանց թիվը հինգ հարյուր էր, իսկ կույսերինը` յոթանասուն: Ի վերջո Եղիաս մենակյացը ձանձրացավ ամեն օր նրանց հաշտեցնելուց և համոզելուց, ելավ վանքից գնաց և երկու օր մտամոլոր շրջեց անապատում և հետևյալը խնդրեց՝ ասելով. «Տե՛ր, կա՛մ սպանի՛ր ինձ, որպեսզի չտեսնեմ նրանց նեղսրտած, կա՛մ ցավեր տո՛ւր ինձ, որպեսզի ես միայն իմ հոգու հետ լինեմ»: Երբ երեկո եղավ, փոքրինչ ննջեց, և երեք հրեշտակներ եկան, ինչպես ինքն էր պատմում մեզ, բռնեցին նրան և ասացին. «Ինչո՞ւ ելար կանանց վանքից»: Եվ նա պատմեց նրանց` ինչպես որ եղել էր, և ասաց. «Վախեցա, թե միգուցե մեղանչեմ նրանց հանդեպ»: Եվ հրեշտակները նրան ասացին. «Եթե քո վրա այժմ ցավեր գան, կվերադառնա՞ս, թե՞ ոչ»: Իսկ նա պատասխան չէր տալիս: Նրան դարձյալ ասացին. «Երդվի՛ր մեզ և ասա՛, որ եթե նրանք հոգան քո մասին, դու նույնպես կհոգաս նրանց մասին»: Եվ նա երդվեց: Այնժամ հրեշտակները բռնեցին նրան` մեկը ձեռքերից և մյուսը ոտքերից, իսկ երրորդ հրեշտակը դանակով հարվածեց նրա ամորձիներին. (ո՛չ իրապես, այլ երևութապես), ապա բժշկեցին նրան հրեշտակները և ասացին նրան. «Սիրեցիր կուսությունը, և այն քեզ հետ կլինի»: Հինգ օր հետո ուղարկեցին նրան իր վանքը, և բոլորն ուրախացան, և նրա սրտում այլևս ցանկություն չեղավ:
«Սուրբ հայրերի վարքն ու կենցաղավարությունը» գրքից, Հատոր Ա, Էջմիածին 2016
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի