Պահապան հրեշտակը

Հայրս զոհվեց Մեծ Հայրենականի ժամանակ: Ես շատ էի տառապում այն չքավորությունից, որում հայտնվել էինք, և որոշեցի գրպանահատ դառնալ: Մի անգամ տրամվայում մի շշմածի նշանի տակ առա ու արդեն հանելու էի նրա դրամապանակը, եթե այն քահանան չլիներ: Նա նստել ու հայացքն ինձնից չէր հեռացնում: Ես սպասում էի մինչ նա կշրջվեր, բայց նա շարունակում էր ուշադիր ինձ նայել: Ի վերջո բռնեց ձեռքս ու միասին իջանք կանգառում: Երբ մենակ մնացինք, նա մի թղթադրամ դրեց ափիս մեջ, խաչակնքեց ինձ՝ ասելով.

- Թող պահապան հրեշտակդ չլքի քեզ:

- Պահապան հրեշտակս ո՞րն է,- բղավեցի ես, ձեռքս ետ քաշեցի, որքան ուժ ունեի ոտքով հարվածեցի նրա կոճին ու փախա: Տուն հասնելուն պես զգացի, որ հիվանդ եմ: Երեք օր անգիտակից վիճակում սաստիկ ջերմում էի: Այդ ողջ ժամանակ ճերմակ հագուստով մի տղա էր ինձ մոտ մնում: Նա իր սառը ձեռքը ճակատիս էր դնում և վիճակս թեթևանում էր: Նրան խնդրեցի չհեռանալ ինձնից:

- Ինչպե՞ս կհեռանամ, ես քո պահապան հրեշտակն եմ: Ես կողքիդ կլինեմ նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ուրիշները կլքեն քեզ: Բայց եթե պաշտպանեմ քեզ, ապա դու էլ պետք է օգնես ինձ: Երբ ապաքինվես, գնա ու ներողություն խնդրիր այն քահանայից…

Առողջանալուն պես սկսեցի կրկին դպրոց հաճախել, և գնացի այն վայրը, որտեղ «բաժանվեցինք» ու սկսեցի հարցուփորձ անել մարդկանց: Երկար որոնումներից հետո ի վերջո գտա այն քահանային: Նա ինձ միանգամից ճանաչեց:

- Պահապան հրեշտակս ուղարկեց ինձ Ձեզնից ներողություն խնդրելու…

Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի