Քրիստոս Իր հետ շփվելու հնարավորություն է տալիս մեզ

- Հա՛յր, իմ ցավն ու տրտմությունն աղոթքն է: Ես բավականին ետ եմ մնում դրանում: Ի՞նչ անեմ:

- Քրիստոսի, Սուրբ Աստվածամոր, հրեշտակների ու սրբերի հետ խոսիր պարզորեն՝ առանց տատանվելու, ամեն տեղ, և խնդրիր ինչ ուզում ես: Ասա. «Տե՛ր, կամ Սո՛ւրբ Աստվածածին, Դու գիտես իմ տրամադրվածությունը: Օգնի՛ր ինձ»: Ահա այսպիսի պարզությամբ ու խոնարհությամբ խոսիր Նրա հետ այն մասին, ինչն անհանգստացնում է քեզ, դե իսկ հետո այս աղոթքն ասա. «Տ՛եր Հիսուս Քրիստոս, ողորմի՛ր ինձ»:

- Հա՛յր, ես ուշադրությամբ չեմ աղոթում:

- Երբ աղոթում ես, մտածիր, թե ո՛ւմ հետ ես խոսում: Դու խոսում ես Աստծու հետ: Մի՞թե դա կարևոր չէ: Երբ որևէ մեկն ինչ-որ բարձրաստիճան պաշտոնյայի հետ է խոսում, ապա ինչպիսի՜ ուշադրությամբ է արտասանում յուրաքանչյուր բառը: Հետևում է, որպեսզի որևէ հիմարություն չասի, երբեմն նույնիսկ խոսելու ունակությունն է կորցնում շփոթմունքից: Եթե մարդու հետ այսպիսի ուշադրությամբ ենք խոսում, ապա ինչպիսի՞ ուշադրությամբ պիտի Աստծու հետ խոսենք: Երբ փոքր երեխան գնում է՝ հոր կամ որևէ մեծահասակի հետ խոսելու, շփոթմունք է զգում: Իսկ երբ ցանկանում է որևէ բան ասել ուսուցչին, որից մի փոքր վախենում է, ապա ավելի շատ է շփոթվում: Իսկ մենք հենց Իր՝ Աստծու հետ ենք խոսում, Սուրբ Աստվածածնի, սրբերի և չե՞նք հասկանում դա:

- Մինչ մենաստան գալը ես մենակեցությունը կապում էի աղոթքի հետ, հա՛յր: Իսկ այժմ դժվարանում եմ աղոթել և կարծում եմ, որ աղոթքն ամենածանր ու հոգնեցուցիչ գործն է:

- Կարծեմ բանասիրական կրթություն ունես, չէ՞: Քեզ դուր է գալիս խոսել և չես հոգնում մարդկանց հետ զրուցելուց: Իսկ Քրիստոսի հետ, Որը քեզ զրույցի է արժանացնում, դժվարանում ես խոսել: Դա արդեն չափազանց է: Նույնն է, թե ասես. «Օ՜ֆ, պետք է գնալ՝ թագավորի հետ խոսելու: Ամենևին ցանկություն չկա, բայց ինչ արած: Ստիպված եմ գնալ»: Քրիստոս մեզ հնարավորություն է տալիս՝ աղոթքի միջոցով մշտապես Իր հետ շփվելու, իսկ մենք չե՞նք ուզում: Այ քեզ բա՜ն: Եվ զարմանալին այն է, որ Նա Ինքն է ցանկանում օգնել մեզ, միայն թե դիմենք Իրեն, իսկ մենք ծուլանում ենք:

- Հա՛յր, ես հաճախ ընկնում եմ դատարկաբանության մեջ, իսկ հետո վշտանում եմ:

- Մի՞թե ավելի լավ չէ Քրիստոսի հետ խոսել: Քրիստոսի հետ խոսողը երբեք չի զղջում: Դատարկաբանությունն, իհարկե, կիրք է, բայց եթե այն հոգևոր նպատակներով գործածես, ապա կարող է աղոթքի սկիզբը դառնալ: Ուրիշները ծուլանում են նույնիսկ խոսել: Իսկ քո մեջ զրուցելու ուժ և եռանդ կա: Եթե դա հոգևոր առումով օգտագործես, ապա հոգիդ կմաքրագործվի: Ջանա մարդկանց հետ միայն անհրաժեշտի մասին խոսել և մշտապես Քրիստոսի հետ խոսիր: Բավական է միայն հեզ զրույց սկսել Նրա հետ և կդադարես նշմարել, թե ինչ է կատարվում շուրջբոլորդ. այնքան քաղցր ու հետաքրքիր կլինի այդ շփումը: Ես նույնիսկ հոգևոր թեմաներով զրույցներից եմ հոգնում, իսկ աղոթքի մեջ իսկապես հանգստանում եմ:

Աղոթքը զրույց է Աստծու հետ: Ես երբեմն նախանձում եմ այն մարդկանց, որոնք Քրիստոսի օրերին են ապրել, քանի որ նրանք իրենց աչքով են տեսել Նրան և իրենց ականջով լսել, նույնիսկ հնարավորություն են ունեցել՝ Նրա հետ խոսելու: Բայց կարծում եմ, որ նրանցից լավ վիճակում ենք գտնվում, քանի որ նրանք չէին կարող հաճախակի անհանգստացնել Նրան իրենց կարիքներով, իսկ մենք կարող ենք աղոթքի միջոցով մշտապես շփվել Քրիստոսի հետ:

 

Պաիսիոս Աթոսացի

Ռուսերենից թարգմանեց Էմիլիա Ապիցարյանը

03.08.19
Օրհնությամբ ՝ ԱՀԹ Առաջնորդական Փոխանորդ Տ․ Նավասարդ Արքեպիսկոպոս Կճոյանի
Կայքի պատասխանատու՝ Տեր Գրիգոր քահանա Գրիգորյան
Կայքի հովանավոր՝ Անդրանիկ Բաբոյան
Web page developer A. Grigoryan
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի 2014թ․