Սաղմոս Կ

Այսուհետև՝ օրհնությամբ սաղմոս Դավթի: Նույն բնույթն ու խորհուրդն ունի. Գերու մասին է և [մեր] բնության:

1. Լո՛ւր, Աստուած աղօթից իմոց. և նայեա՛, Տէր, յաղօթս իմ:

Լսի՛ր, Աստվա՛ծ, աղոթքն իմ, և ո՛ւշ դարձրու, Տեր, աղոթքիս:

Մարդեղության ականջներով և աչքերով:

2. Ի ծագաց երկրէ կարդացի առ քեզ, մինչ ի վաստակել սրտի իմոյ:

Երկրի ծայրերից ես քեզ կանչեցի, երբ սիրտս տվայտում էր:

Հեռավոր Բաբելոնում կարծում էին, թե Երուսաղեմը մոտ է Աստծուն: Նաև երբ բոլոր արարածներին թողնելով, նրան ենք խոստովանում որպես բարձրագույն, ապա այս երկիրը սահման է արարածների համար, և բոլոր արարածներս կանչում ենք նրան, մինչև որ ստանանք մեր խնդրածը, մինչև նրանում հանգիստ չգտնեն մեր սրտերը, ամեն ինչի համար նրան կանչելով, ինչպես որ տախտակի վրա գրված գիր:

3. Ի վիմէ բարձր արարեր զիս, առաջնորդեցեր ինձ, և իմ եղեր յոյս, և աշտարակ հզօր եղեր ինձ յերեսաց թշնամւոյն:

Ժայռից բարձր պահեցիր ինձ, առաջնորդեցիր ինձ ու եղար իմ հույսը, և թշնամու դեմ հզոր աշտարակ դարձար ինձ համար:

Խնամատարությունն է վեմ կոչում, որ մեր Տերն է, և որ շատերը տեսան՝ սկսած Մովսեսից, Դանիելից, Դավթից և տասներկու մարգարեներից, որոնք վեմով բարձրացան Տիրոջ խորհրդով: Եվ ինչու է վեմ ասում, որովհետև Ադամը վեմ էր իր անմահ բնությամբ, իսկ երբ հանցանք գործեց՝ հող դարձավ, և Տերն էլ ցանկանալով [վերստին] կենդանություն շնորհել մեր բնությանը, վեմ դարձավ, և վեմ կոչեց նաև եկեղեցուն՝ բարձրացնելով իր գլխով [Քրիստոսով]: Առաջնորդեցիր ինձ. դառնալով փրկության համար ճանապարհ: Ու եղար իմ հույսը՝  հարության և աշտարակ՝ քո մարմնով և արյամբ, որպեսզի չփորձի մեզ չարն ըստ իր կամքի:

4. Բնակեցայց ի յարկ քո յաւիտեան. և ծածկեցայց ընդ հովանեաւ թեւոց քոց:

Ես հավիտյան պիտի բնակվեմ քո խորանում ու թևերիդ հովանու տակ պատսպարվեմ:

Այն խորանում, որ դու կառուցեցիր, այլ ոչ թե մարդը, և պատսպարվեմ, ինչպես ձագն է մտնում հավի թևերի տակ, և արագահաս խնամքն է այդպես կոչում:

5. Դու, Աստուած, լուար աղօթից իմոց. ետուր ժառանգութիւն ոյք երկնչին յանուանէ քումմէ:

Դու, Աստվա՛ծ, աղոթքս լսեցիր և ժառանգություն տվեցիր քո անունից ակնածողներին:

Լսեցիր և եկար, որպես ժառանգություն տվեցիր նրանց Պաղեստինը, իսկ մեզ՝ այնտեղի բարիքները, ինչպես որ ասացիր. «Եկե՛ք, իմ Հոր օրհնյալնե՛ր» (Մատթ. 25:34): Եվ ովքեր երկյուղում են, թե քրիստոնյա են և քո անդամները, և սուրբ են պահում իրենց անձերը:

6. Աւուր յաւուրս յաւելեր թագաւորի ամաց նորա, աւուրս ազգաց մինչև յազգս նորա:

Թագավորի կյանքի տարիներին օրեր ավելացրիր, օրեր սերնդե-սերունդ:

Եզեկիային, Զորաբաբելին օրեր սերնդե-սերունդ. մինչև որ որդիներ ծնվեն: Նաև հավիտենական և անմահ կյանք է ավելացնում այս կյանքի վրա, ըստ այն խոսքի, թե «ով ունի, նրան պիտի տրվի և ունեցածը պիտի ավելացվի» (Մատթ. 25:29), և «Ես եկա, որպեսզի կյանք ունենան և առավել ևս ունենան» (Հովհ. 10:10), ինչպես մեր թագավորին Քրիստոսի օրերին ժողովրդի հիշողության մեջ անմահացրեց, մինչև որ հրեշտակների միջոցով հասներ անմահության: Օրական, շաբաթական, ամսական, տարեկան եղավ և դեռ լինում է հղությամբ և ծննդյամբ իր միջոցով մեր պակասն ավելացնել, սրբությամբ և անմահությամբ, ինչպես որ մեր թագավորի տարիներն եղավ, որով և ազգ ենք:

7. Կայ և մնայ յաւիտեան առաջի Աստուծոյ ողորմութիւն [և ճշմարտութիւն], ոյք խնդրեսցեն ի նմանէ:

Նա կա և հավիտյան կմնա Աստծո առջև. նաև նրանք, որոնք ողորմություն ու ճշմարտություն կխնդրեն նրանից:

Ողորմություն՝ զղջացողներին և ճշմարտություն՝ սուրբ մնացողներին, ովքեր կխնդրեն նրանից հավատքով և գործով:

8. Այսպէս սաղմոս ասացից քեզ յաւիտեանս յաւիտենից. և տաց քեզ զաղօթս իմ օրըստօրէ:

Այսպես սաղմոս պիտի երգեմ քեզ հավիտյանս հավիտենից և օրըստօրե աղոթք պիտի մատուցեմ:

Հավիտենական կյանքում: Օրըստօրե աղոթք պիտի մատուցեմ. սա է Աստծո հետ խոսակցությունը, քանզի այնտեղ գիշեր չի լինելու:

 

 

Վարդան Արևելցի, Մեկնութիւն Սաղմոսացն Դաւթի, Էջմիածին, 1797 թ.

Գրաբարից թարգմանեց Գայանե Թերզյանը