Շամորդինոյի մենաստանի միանձնուհիներից մեկը ակամա զանցանքի համար խիստ հանդիմանության արժանացավ մայրապետի կողմից: Միանձնուհին փորձեց իր զանցանքի պատճառը բացատրել, սակայն զայրացած մայրապետը, չցանկանալով ոչինչ լսել, բոլորի ներկայությամբ սպառնաց երկրպագության կարգ նշանակել նրան՝ որպես ապաշխարություն: Որքան էլ, որ ցավալի և վիրավորական էր քրոջ համար, նա ճնշեց իր ինքնասիրությունը, լռեց և խոնարհաբար ներողություն խնդրեց մայրապետից:
Իր խուցը վերադառնալով՝ քույրը հանկարծ իր սրտում անասելի ուրախություն զգաց՝ ամոթի և շփոթության փոխարեն: Նույն օրվա երեկոյան այդ ամենի մասին սրբակյաց Ամբրոսիոս Օպտինացուն պատմեց, որն էլ, նրա պատմությունը լսելով, ասաց.
- Այդ դեպքը նախախնամված էր: Հիշի՛ր այն: Տերը ցանկացավ քեզ ցույց տալ, թե որքան քաղցր է խոնարհության պտուղը, որպեսզի այն զգալով՝ միշտ խոնարհության հարկադրես քեզ, նախ՝ արտաքին, իսկ հետո նաև՝ ներքին: Երբ մարդն իրեն ստիպում է խոնարհվել, Տերը նրան ներքուստ մխիթարում է, և դա էլ հենց այն շնորհն է, որ Աստված խոնարհներին է տալիս: Ինքնարդարացումը միայն թվում է, թե թեթևացնող միջոց է, իսկ իրականում խավար ու տագնապ է բերում հոգուն:
Ռուսերենից թարգմանությունը՝ Էմիլիա Ապիցարյանի
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի