Ընկերուհուս հետ մետրո նստեցինք: Ուղևորները շատ չէին, բայց նստելու տեղերը զբաղված էին և հիմնականում տղամարդիկ էին նստած, իսկ մի քանի աղջիկ, այդ թվում նաև մենք, կանգնած էինք: Կանգառում առանց ոտքի, հենակներով մի տարեց տղամարդ մտավ վագոն: Մի աղջիկ վեր կացավ՝ իր տեղը նրան զիջելու: Տղամարդը բարձր ձայնով, որպեսզի ողջ վագոնը լսի, ասաց. «Տղամարդը երբեք չի նստի, եթե գեթ մի կին կանգնած է: Այլապես նա տղամարդ չէ: Եվ ես կամաչեմ այն երկրի համար, որի համար կռվել եմ, եթե հիմա ինձ ոչ ոք չլսի»: Եվ լսեցին. համարյա բոլոր տղամարդիկ ոտքի կանգնեցին, որպեսզի կանայք նստեին: Չնայած վագոնում ազատ նստատեղեր կային, այն տղամարդը մինչև իր կանգառը ժպիտով կանգնած մնաց: Իսկ վագոնում շատերի աչքերին արտասուք կար, որովհետև նա իսկական Մարդ էր:
Ռուսերենից թարգմանեց Էմիլիա Ապիցարյանը
Զորավոր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցի